Łacinnicy w Ziemi Obiecanej

Co prawda obecność łacinników w Azji Mniejszej ułatwiła cesarstwu wschodniemu odzyskanie znacznej części posiadłości w tureckiej Anatolii, ale władcy nowo powstałych państewek ani myśleli poddać się władzy Konstantynopola, a wyznawcy Kościoła wschodniego byli szykanowani przez swoich zachodnich braci i z tęsknotą wspominali arabskie rządy.

Największym i najważniejszym państwem łacińskim w Lewancie stało się Królestwo Jerozolimskie. Było to klasyczne państwo feudalne z systemem lennym. Panowie Edessy, Trypolisu i Antiochii formalnie uznawali zwierzchnictwo króla jerozolimskiego. Jednak skłóceni pomiędzy sobą ambitni baronowie robili wszystko, aby podkreślać swoją niezależność. Dzięki skutecznej polityce Baldwina I (1100 – 1118) i jego syna Baldwina II (1118 – 1131) królestwo szybko poszerzało swoje granice. W pierwszej połowie XII wieku rozciągało się szerokim pasem wzdłuż wybrzeża lewantyńskiego od Bejrutu po Gazę, wbijając się w pustynię aż po port Ejlat nad Morzem Czerwonym. Żyło w nim 400 – 500 tys. mieszkańców, w tym ok. 120 tys. przybyłych z Europy wyznawców Kościoła rzymskiego. Resztę ludności stanowili muzułmanie, żydzi, samarytanie i wschodni chrześcijanie. Chrześcijańską ekspansję ułatwiło rozbicie świata islamskiego na państwa szyickich Fatymidów i sunnickich Seldżuków. Skłóceni tureccy władcy z Aleppo, Mosulu i Damaszku walczyli o wpływy w regionie. Łacińscy panowie Palestyny sprytnie wykorzystywali sytuację, zawierając sojusze z muzułmańskimi emirami. Wojny w obronie zdobytych posiadłości stawiały władców Jerozolimy i innych państw chrześcijańskich przed problemem braku żołnierzy. Lokalne kampanie często były podporządkowane oczekiwaniom pielgrzymującego rycerstwa zachodniego, które chętnie wspierało wyprawy przeciwko muzułmanom. W tej sytuacji bardzo się przydały szybko rozwijające się w Ziemi Świętej zakony rycerskie: templariuszy, szpitalników (joannitów) i Krzyżaków.