Zanim David Ben Gurion odbył wyprawę życia do Erec Izrael, czyli do Ziemi Obiecanej, posługiwał się nazwiskiem David Josef Grun. Urodził się w 1887 roku w Płońsku. Ojciec – Avigdor Grun – był syjonistą, prawnikiem i nauczycielem hebrajskiego. Oczywiście wśród uczniów był także jego syn. W wieku 11 lat został on okrutnie doświadczony przez los – zmarła jego matka Scheindel.
Młody David – prawdopodobnie wzorując się na ojcu – zapisał się do socjaldemokratyczno-syjonistycznej organizacji Poalej Syjon. W krótkim czasie stał się bardzo znanym działaczem w polskiej, i nie tylko polskiej, diasporze.
Głównym celem Ben Guriona stało się spowodowanie emigracji Żydów do Palestyny i utworzenie po dwóch tysiącleciach wolnego, niezależnego państwa żydowskiego. To były bardzo śmiałe plany jak na ówczesne czasy, jednak Ben Gurion miał pomysł, jak je zrealizować.
W 1906 roku wyemigrował do Palestyny, gdzie pomagał przy zakładaniu organizacji Haszomer. Była to zbrojna formacja konna działająca głównie w Galilei, której głównym zadaniem była obrona osadników żydowskich przed napadami ze strony Arabów. To właśnie z tej organizacji wyłoniła się później Hagana – główna siła militarna podziemnego jeszcze wówczas Izraela.
Kolejnym krokiem do utworzenia nowego państwa była praca na roli i „oswajanie” pustyni. Zajęcie to cieszyło się wtedy wielkim szacunkiem. Kładziono wówczas silny nacisk na rozwój fizyczny i intelektualny Żydów. Utożsamianie się z nową rzeczywistością polegało także na zmianie nazwiska z tego, którym posługiwano się w diasporze, na hebrajskie. I tak David Josef Grun oficjalnie został Davidem Ben Gurionem.
