Po okresie rządów Mameluków Erec Israel rządzony był z Istambułu przez Turków osmańskich. Podzielono go na cztery dzielnice i przyłączono adminstracyjnie do prowincji Damaszku. Na początku epoki osmańskiej w Izraelu żyło około tysiąca rodzin żydowskich, zamieszkujących głównie Jerozolimę, Nablus, Hebron, Gazę, Safed i wioski w Galilei. Społeczność składała się z potomków Żydów, którzy nigdy nie opuścili kraju, jak również imigrantów z Afryki Północnej i z Europy. Uregulowane rządy trwały do śmierci osmańskiego sułtana Sulejmana Wielkiego, przynosząc polepszenie warunków bytowania i pobudzając imigrację.
Życie Żydów upływało pod znakiem społecznej izolacji: żyli we własnych gminach, oddzieleni od ogółu społeczności, podlegając specjalnym prawom i ograniczeniom. Początkowo Żydzi separowali się dobrowolnie, po części w odruchu samoobrony, ale też z powodu wymagań religijnych, które nakazywały być blisko synagogi innych instytucji religijnych. Idea przymusowego zamknięcia Żydów za murami getta po raz pierwszy wprowadzona została we Frankfurcie w 1462 r. Następnie pomysł ten przyjął się w innych miastach Zachodniej Europy. W XIV i XV w. Żydzi zostali wygnani z Francji, Austrii, Hiszpanii i Portugalii.
