Wśród nich był przedstawiciel jednej z najbogatszych rodzin żydowskich na Litwie Abraham Ezofowicz (? – 1519). Ezofowicze pochodzili z Kijowa, który opuścili w 1482 r. po zniszczeniu miasta przez Tatarów. W 1488 r. Abraham przeszedł na prawosławie. Zajmował się kredytowaniem działalności Aleksandra Jagiellończyka, dzierżawił cła na Litwie. Z racji wyznawanej religii nie musiał uchodzić z kraju w 1495 r., jak inni członkowie rodziny, w tym dwaj jego bracia. W 1504 r. otrzymał od króla Aleksandra Jagiellończyka majątek ziemski, co wiązało się z nobilitacją szlachecką – Abraham został przyjęty do rodu i herbu Leliwa. Jako nadworny bankier króla Zygmunta I Starego kredytował jego wydatki związane z prowadzoną wojną z Moskwą, administrował też większością ceł litewskich. Za te zasługi król mianował go w 1509 r. podskarbim ziemskim litewskim. Na tym stanowisku próbował porządkować finanse Litwy, w czym pomagał mu brat Meir Ezofowicz (? – 1529).
Meir Ezofowicz za swe zasługi dla dworu i państwa otrzymał od Zygmunta Starego w 1525 r. tytuł szlachecki, a kilka lat wcześniej, podobnie jak starszy brat Abraham, został przyjęty do rodu i herbu Leliwa
Kariera Meira przerosła sukcesy brata. Był znanym i poważanym kupcem i podobnie jak brat dzierżawił cła na Litwie. W przeciwieństwie jednak do Abrahama, nie zmienił nigdy wyznania, dlatego musiał uchodzić z Litwy w 1495 r. Po 1503 r. powrócił tam i korzystając z poparcia brata szybko stał się najbogatszym Żydem, a w 1508 objął zarząd komorami celnymi w Brześciu, na Wołyniu i Podlasiu. W 1514 r. król mianował go starszym litewskich Żydów, któremu miało podlegać żydowskie sądownictwo oraz kontrola nad podatkami egzekwowanymi od gmin żydowskich. Na skutek znacznego oporu, a w końcu zdecydowanego sprzeciwu samych Żydów musiał zrzec się powierzonego mu stanowiska. Nadal jednak świadczył swe usługi finansowe dla dworu królewskiego, był dzierżawcą wszystkich ceł na Litwie, udzielał pożyczek najznamienitszym rodzinom litewskim.
Zygmunt August zatrudnił na swym krakowskim dworze słynnego lekarza rodem z Udine we Włoszech – Salomona Askenazego. Po wyjeździe z Polski w 1565 r. jego miejsce zajął lekarz Salomon Kalahora pochodzący z Hiszpanii
Za swe zasługi dla dworu i państwa otrzymał od Zygmunta Starego w 1525 r. tytuł szlachecki, a kilka lat wcześniej, podobnie jak starszy brat Abraham, został przyjęty do rodu i herbu Leliwa. Nobilitacja szlachecka Meira Ezofowicza była o tyle szczególna, że dokonano jej wobec Żyda, który nie tylko nie był chrześcijaninem, ale nie wyrzekł się nigdy swojej wiary mojżeszowej.
