Dla skutecznego egzekwowania wyznaczonych podatków powołał pewną liczbę bogatych Żydów, którym nadał funkcję poborców podatkowych na terenie Małopolski, Wielkopolski i Litwy. Zostali oni wyposażeni w szerokie uprawnienia, mogli zmuszać Żydów do płacenia podatków i posłuszeństwa królowi, sprawować sądy według prawa żydowskiego i kontrolować przestrzeganie zasad Talmudu przez współwyznawców.
Kiedy w połowie XVI wieku nałożono na wszystkich Żydów w Rzeczypospolitej jednolity podatek (pogłówne), zaistniała konieczność powołania do życia centralnej instytucji, która zajmowałaby się nie tylko zbieraniem podatków, ale i rozdzielaniem wysokości świadczeń pomiędzy poszczególne gminy. Ustalenia takie podejmowano na corocznych zjazdach starszyzny gminnej, które odbywały się w Lublinie lub Jarosławiu przy okazji wielkich jarmarków.
Zygmunt I Stary powołał pewną liczbę bogatych Żydów, którym nadał funkcję poborców podatkowych na terenie Małopolski, Wielkopolski i Litwy
Pod koniec XVI wieku reprezentanci gmin z Małopolski, Wielkopolski, Rusi i Litwy utworzyli organ samorządu żydowskiego – Sejm Czterech Ziem (Waad Arba Aracot). Pierwszy razy zebrał się on w 1581 r., a pracował nieprzerwanie do 1764 r. Pierwotnie sejm żydowski miał służyć jedynie do sprawnego egzekwowania podatków. Z czasem przekształcił się w regularnie obradującą instytucję samorządową wszystkich polskich Żydów.
Jego struktura i organizacja pracy wzorowane były na polskim sejmie szlacheckim. Na obrady sejmu żydowskiego swoich przedstawicieli wysyłały tak zwane ziemstwa i większe gminy. Posiedzeniom przewodniczył marszałek sejmu, wybierany najczęściej spośród seniorów gmin. Spośród posłów wybierano wierników, czyli rachmistrzów zajmujących się sprawami skarbowości oraz pisarzy. Urzędy te najczęściej powierzano rabinom.
