Znajdował też zastosowanie (obok innych instrumentów) podczas ceremonii odprawianych w Świątyni Jerozolimskiej. Dęciem w szofar ogłaszano nadchodzący nowy rok przez cały miesiąc elul (oprócz szabatu), zazwyczaj podczas porannych modłów, a następnie w dniu Nowego Roku (Rosz ha-Szana), przed lub podczas modlitwy musaf (zawierającej prośbę o powrót do Ziemi Świętej), oraz na zakończenie Dnia Pojednania (Jom Kipur). Według tradycji żydowskiej głos szofaru rozbrzmiewał m.in. podczas ofiary Izaaka, w czasie objawienia na Synaju i zdobycia Jerycha. Dźwięk tego rogu oznacza wezwanie do nawrócenia się lub oznakę zwycięstwa nad złem. W średniowieczu dęto w szofar także na początek szabatu, w dni postu czy na pogrzebach.

Obecnie w Izraelu używa się go m.in. z okazji powołania nowego prezydenta państwa. Z szofaru, w ściśle określonej kolejności, wydobywane są: długi, coraz mocniejszy ton (tekija), przerywany, złożony w trzech krótkich dźwięków (szewarim) i dziewięciu szybko następujących po sobie staccato (terua).

(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, W-wa 2007)