Większość uzbrojenia wytwarzano zapewne na miejscu, ale niemało też sprowadzano z zagranicy.
O międzynarodowym charakterze rynsztunku świadczą pośrednio ruskie latopisy. Rusowie walczący ze wschodnim koczownikiem, dysponującym lotną kawalerią, musieli dostosować do niego własny styl walki i uzbrojenie. Stąd np. znaczna rola szabli, która w owym czasie w Europie Zachodniej w ogóle nie występuje, a także refleksyjnego wschodniego łuku. Poza szablą jednak używano też mieczy (wiele typów), niewątpliwie sprowadzanych z Zachodu. Należy do nich m.in. kunsztownie wykonana broń wiązana z księciem Wsiewołodem Mścisławowiczem, przechowywana obecnie w Pskowie. Obok łuku używano także kuszy, wydaje się, że dysponowali nimi głównie piesi broniący umocnień.
Średniowieczne ruskie malowidła jednoznacznie wskazują na zdecydowaną dominację na późnośredniowiecznej Rusi prostego hełmu stożkowego z wydatną tuleją, podczas gdy na zachodzie stosuje się bardzo zróżnicowane i zaawansowane technicznie osłony głowy (np. przyłbica). Jego forma przetrwała aż do XVI wieku. Przykładem takiej osłony głowy może być chociażby przepiękny szyszak (stalowy ze złotymi zdobieniami) należący do Iwana Groźnego. Zrabowany przez Polaków z moskiewskiego Kremla, został następnie... zrabowany przez Szwedów z warszawskiego zamku w 1656 roku i obecnie podziwiać go możemy w Królewskiej Zbrojowni w Sztokholmie.
Jednym z bardziej charakterystycznych dla Rusi elementów uzbrojenia ochronnego jest bajdana. Jest to w zasadzie rodzaj kolczugi, z tym że kółka nie były robione z drutu, ale wybijano je ze sztancy;
były znacznie większe i formą przypominały dzisiejsze podkładki. Pierścienie były nierzadko misternie zdobione, srebrzone oraz złocone. Oczywiście popularna była także klasyczna kolczuga, której oryginalne egzemplarze pochodzą m.in. z pobojowiska na Kulikowym Polu. Trzeba zaznaczyć, iż liczba kilkudziesięciu oryginalnych i dobrze zachowanych kolczug znalezionych na Rusi jest wyjątkowo duża w porównaniu z zachodnią Europą. Lżej zbrojny przeciwnik nie wymagał stosowania zbroi płytowej, która nigdy nie wykształciła się na wschodzie w formie takiej, jaką znamy z zachodniej Europy. Charakterystyczne były natomiast elastyczne pancerze stanowiące kombinację kolczugi i osłony łuskowej lub zbrojnikowej, w efekcie czego doszło w XVI wieku do wykształcenia się klasycznego moskiewskiego bechtera.
