Złapani w pułapkę

Galijskie rycerstwo uznało odwrót kawalerii za swe zwycięstwo i teraz uderzyło na janczarów. Tym razem jednak przeciwnik nie zamierzał się rzucić do ucieczki. Ciężkozbrojna jazda, atakując pozycje piechoty na stromym stoku, nie mogła wykorzystać swego podstawowego atutu – siły uderzenia. Do tego pierwszy szereg trafił na umocnienia polowe, których nie był w stanie sforsować. Wtedy na atakujących posypał się deszcz strzał – to bezpieczni za fortyfikacjami janczarzy zaczęli ostrzeliwać nieprzyjaciela z łuków. O ile chronieni pancerzami jeźdźcy byli w miarę bezpieczni, o tyle ich rumaki już nie. I to one były pierwszym celem strzelców. Rycerze, których konie zostały zabite bądź ranne, musieli walczyć pieszo lub wycofać się. Gdy szturmujący wykrwawiali się, walcząc z piechotą, Bajazyt wydał rozkaz ataku kawalerii. Na Francuzów uderzyła zza prawego skrzydła janczarów jazda nieregularna, a zza lewego skryta dotychczas za wzgórzem kawaleria ciężkozbrojna dowodzona przez sułtana. Błyskawicznie przeprowadzony manewr sprawił, że rycerstwo francuskie znalazło się w potrzasku. Ci, którzy nie zginęli w walce, dostali się do tureckiej niewoli. Wśród tych ostatnich był jeden ze współsprawców klęski Jan de Nevers, który bił się tak dzielnie, że otrzymał przydomek Sans-peur, czyli Bez Trwogi. Jednak osobiste męstwo nie mogło przesądzić o wyniku starcia.