Żydówka rozpoetyzowana, mocno egzaltowana, lgnąca do cyganerii artystycznej. W życiu codziennym córka karczmarza planującego dla niej – o zgrozo! – urzędniczą przyszłość na poczcie. Jedna z wyrazistych postaci dramatu Stanisława Wyspiańskiego „Wesele” (1901).
Ojciec Rachel, którego pierwowzorem był autentyczny bronowicki karczmarz, wygłasza jej charakterystykę jako „panny modern”: „Jakie tylko książki są, to czyta, /a i ciasto gniecie wałkiem,/ była w Wiedniu na operze/ w domu sama wszystko pierze/ no, zna cały Przybyszewski”. Mimo śmieszności, w jaką popada, i snobistycznych ambicji jest Rachel osobą inteligentną (wykazuje się znajomością języka francuskiego oraz sztuki antycznej) i wrażliwą. To ona uruchamia fantastyczną akcję dramatu, zapraszając na weselisko Chochoła i inne zjawy.
Na swój sposób jest postacią tragiczną. Z otoczenia i rodziny wyobcowała się sama, a artyści odtrącają ją jako kogoś dziwacznego, sztucznego, obcego. W jej świadomości świat weselny zamienia się w dramat, ona zaś oddala się z wesela samotna, niezauważona.
W ekranizacji „Wesela” dokonanej przez Andrzeja Wajdę w 1972 roku postać Rachel odtworzyła Maja Komorowska. Sławnych teatralnych Racheli były dziesiątki, tu wymieńmy tylko jedną – Irenę Solską (Lwów, 1901).
