Ludność żydowska miała odtąd podlegać sądom państwowym. Żydom zagwarantowano swobodę wyznania, jednocześnie jednak utrzymano obciążające ich specjalne podatki od uboju koszernego czy zawierania małżeństw. Zgodę na osiedlanie się we wsiach uzyskiwać miały jedynie osoby utrzymujące się z pracy na roli lub z rzemiosła.
Przyspieszenie asymilacji do kultury niemieckiej zamierzano osiągnąć poprzez przymus posyłania dzieci do szkół publicznych lub zakładania szkół żydowskich z obowiązkowym językiem niemieckim. Ogłoszono również zarządzenia zakazujące Żydom używania tradycyjnych strojów oraz zobowiązujące ich do przyjęcia nazwisk i powszechnej służby wojskowej. Działania te doprowadzić miały do pożądanej przez władze asymilacji elity finansowej i średniozamożnych środowisk żydowskich. Dla biednych i niezadowolonych pozostawiono szeroko otwartą furtkę – uzyskanie zgody na emigrację nie pociągało za sobą żadnych opłat. Pobierano je natomiast za zezwolenie na osiedlenie się w granicach monarchii Habsburgów.
