Chwała Hunyadiego

W rzeczywistości władzę sprawowali magnaci skupieni wokół Ulryka, hrabiego Cylii, którzy za wszelką cenę chcieli obalić Hunyadiego. Nadal jednak w jego rękach pozostało dowodzenie wojskiem i obrona granic. Ta dwuwładza sprawiła, że Węgrami co chwila wstrząsały konflikty pomiędzy Hunyadim a magnatami. Nawet zdobycie przez sułtana Mehmeda II Zdobywcę Konstantynopola w 1453 roku, a później zajęcie przez niego Serbii, nie skłoniło Madziarów do porzucenia wewnętrznych animozji i skupienia się na obronie. Nic dziwnego więc, że sułtan zdecydował się wykorzystać kryzys wewnętrzny na Węgrzech i zaatakować. Potężna, licząca 150 tys. ludzi, armia sułtana ruszyła na Budę w 1456 roku. Pierwszym celem wyprawy było zdobycie Belgradu. Położone u zbiegu Dunaju i Sawy miasto i twierdza były wrotami do Węgier. Ich zdobycie otwierało Mehmedowi drogę w głąb królestwa. Na wieść, że armia turecka stanęła pod Belgradem, nie wierząc, że istnieje jakikolwiek ratunek dla Korony św. Stefana, Władysław Pogrobowiec oraz oligarchowie porzucili Węgry i schronili się w Wiedniu. Na odjezdnym obowiązek obrony państwa zrzucili na barki Hunyadiego, nie zostawiając mu jednak wojska ani pieniędzy na nowe zaciągi. Wódz początkowo miał do dyspozycji tylko wojska zaciężne, które utrzymywał z prywatnej kiesy. Na wezwanie do obrony państwa zjawiła się w obozie zaledwie garstka szlachty i jeden magnat z pocztem. Przybyli też ochotnicy z państw ościennych, w tym z Polski. W tej rozpaczliwej sytuacji Hunyadi wezwał pod broń wszystkich zdolnych ją nosić. Pod sztandary stawili się mieszczanie, chłopi, żacy, biedota, a nawet zakonnicy. Z tej zbieraniny Hunyadi stworzył 50 – 60-tysięczne „wojsko krzyżowe” i poprowadził je na odsiecz Belgradowi.