W 1860 r. założono pierwsze żydowskie osiedle poza murami Starego Miasta Jerozolimy. Dało ono początek nowemu miastu. Do 1860 r. Jerozolima była otoczona murami i podzielona na cztery dzielnice: żydowską, muzułmańską, ormiańską i chrześcijańską. Od 1875 r. Żydzi, stanowiący wówczas większość, zaczęli zakładać osady poza murami miasta, tworząc jądro współczesnej Jerozolimy. W okresie mandatu brytyjskiego (1918 – 1948) Jerozolima przeobrażała się z zaniedbanego, prowincjonalnego miasta, jakim była za czasów imperium osmańskiego (1517 – 1917), w metropolię otoczoną osiedlami, z których każde miało swój specyficzny charakter za sprawą zamieszkującej je społeczności. Jerozolima, odkąd król Dawid około 3 tysięcy lat temu uczynił ją stolicą swego królestwa, stanowi historyczny ośrodek państwowości Izraela i duchowego życia narodu żydowskiego. Uświęcona przez różne religie i tradycje, przez miejsca święte i obiekty kultu, jest czczona zarówno przez Żydów, jak i chrześcijan czy muzułmanów.
W 1870 r. król Wiktor Emanuel oficjalnie zlikwidował getto żydowskie w Rzymie. Oznaczało to ostateczny upadek systemu gett żydowskich w Europie.Postanowienie Wiktora Emanuela miało swoisty wymiar – to właśnie 29 marca 1516 r. dekret Senatu Republiki Weneckiej nakazał przesiedlić się wszystkim tamtejszym Żydom na wyspę Ghetto Nuovo, co dało początek jednemu z najmroczniejszych terminów minionych stuleci. Przepisy dotyczące przymusowego osiedlania Żydów w specjalnie wyznaczonych miejscach uchwalił IV sobór laterański w 1213 r. Wprowadzenie tych norm było o tyle łatwiejsze, że sami Żydzi tworzyli w miastach wydzielone skupiska, co wynikało w dużym stopniu z łatwiejszego organizowania sobie życia codziennego zgodnego z nakazami judaizmu. Wspólnocie łatwiej było wznieść i utrzymać dom modlitwy i rabina, ale również np. rzeźnika przestrzegającego zasad koszerności.
