Pierwsze ślady edytorstwa i drukarstwa żydowskiego na ziemiach polskich sięgają lat 30. XVI w. Później, w 1776 r., Lazar Izakowicz otrzymał od Stanisława Augusta przywilej założenia drukarni kalendarzy i ksiąg hebrajskich w Warszawie. W tym czasie działały już żydowskie drukarnie w Lublinie, Wilnie, Grodnie, Żółkwi. Na początku XIX w. w Warszawie działało już 13 drukarni żydowskich. Ogółem na terenie Królestwa Polskiego Żydzi byli właścicielami 40 proc. drukarni. Powstawały całe rody drukarzy, wydawców i księgarzy Żydów, z których do najwybitniejszych należą pionierzy polskiego edytorstwa – Orgelbrandowie i Glücksbergowie.
Rody Orgelbrandów to wydawcy na wielką skalę. W 1842 r. Samuel Orgelbrand zajmujący się drukiem książek założył pierwsze na ziemiach polskich pismo dla ludu „Kmiotek”, wydawane do 1850 r. pod redakcją Pawła Leśniewskiego. W miarę rozwoju przedsiębiorstwa prowadził ambitną działalność edytorską. Kronikarz ówczesnej Warszawy Franciszek Maksymilian Sobieszczański pisał, że wydawnictwa Orgelbranda mają ogromne znaczenie dla kultury polskiej, a „wielkością nakładów i doborem dzieł rozmaitych wszystkie inne przewyższa”.
Sukcesy wydawnicze Orgelbranda powodowały także jego bogacenie się. Cały uzyskany kapitał wkładał w nowe inwestycje w swoich drukarniach i dofinansowywanie wydawnictw szczególnie cennych i deficytowych. W 1861 r. otworzył przy ulicy Bednarskiej w Warszawie największą i najnowocześniejszą w Polsce drukarnię. Zatrudniała 160 pracowników, miała własną „lejnię czcionek” (gisernię), „stałodrukarnię” (stereotypownię) i inne urządzenia sprowadzane z zagranicy, stanowiące ostatnie osiągnięcia techniki.
W 1858 r. rozpoczął gigantyczną, jak na ówczesne polskie warunki, zupełnie pionierską pracę nad wydaniem wielkiej Encyklopedii Powszechnej. Zaangażował do tego przedsięwzięcia najwybitniejszych polskich pisarzy i naukowców. Po wydaniu 28 tomów tej encyklopedii, co kosztowało go 120 tys. rubli, zachęcony sukcesem wydał w latach 1872 – 1876 jej 12-tomową wersję z dwoma suplementami. Ogółem wydał 600 tytułów, w tym obok aktualnej literatury polskiej i światowej dzieła tak monumentalne, jak czterotomową „Starożytną Polskę”, „Pomniki do historii obyczajów w Polsce” J. I. Kraszewskiego, 3-tomowe „Piśmiennictwo Polski”, 6-tomową „Bibliotekę starożytną pisarzy polskich” Wójcickiego. Wydał też 100 pozycji w języku hebrajskim, m.in. Księgi Miszny i Gemary oraz 20-tomowy „Talmud babiloński” w wielkim na owe czasy nakładzie 5000 egzemplarzy. Sobieszczański pisał, że Orgelbrand jest wydawcą „najczynniejszym, odznaczającym się ilością i ważnością swoich wydań, tudzież śmiałością wielkich przedsięwzięć literackich”.
Zmarł 16 listopada 1868 r., pochowano go na Cmentarzu Żydowskim w Warszawie. Jego działalność kontynuowali synowie Hipolit i Mieczysław oraz brat Maurycy, który prowadził wydawnictwo w Wilnie, a w Warszawie założył wielką spółkę wydawniczą, do której weszły m.in. tak znane firmy, jak Gebethner i Wolf oraz Michał Glücksberg.
