Zgodnie z nakazem biblijnej Księgi Kapłańskiej Żydom nie wolno ich obcinać. Chodzi o pasma rosnące na skroni od tylnej krawędzi ucha ku przodowi. Nakaz dotyczy tylko mężczyzn, nie obowiązuje natomiast kobiet. Majmonides zaleca zachowanie co najmniej 40 włosów jako pejsów (hebr. peot, peot ha-rosz; jid. pejes), co miało służyć odróżnieniu wyznawców religii mojżeszowej od gojów. Większość religijnych Żydów pozostawia dłuższe włosy za uszami. Jedynie gorliwi zwolennicy chasydyzmu (także kabaliści) zapuszczają długie, nigdy nieobcinane, pejsy na skroniach przed uszami. Często ich długość zależy od zwyczaju panującego w danej gminie. Chłopcom urządzano uroczyste postrzyżyny zazwyczaj po ukończeniu trzeciego roku życia – najczęściej w środkowe dni Pesach lub w dniu Lag ba-Omer, chętnie w Meronie, u grobu mistyka Szymona ben Jochaja – zostawiając jedynie pejsy. Ponieważ w mistyce liczb wartość słowa pea (hebr. pejs) odpowiada wartości imienia boskiego Elohim (l. mn. od hebr. El lub Eloha – Bóg, w Biblii występującego ponad 2 tysiące razy – użycie tu liczby mnogiej uważa się za danie wyrazu abstrakcyjnej idei), pejsy zyskały szczególne znaczenie w kabale luriańskiej jako element podobnego Bogu oblicza człowieka.
(na podst. „Polskiego słownika judaistycznego”, Warszawa 2003, i „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
