W czasach biblijnych święto Szawuot (hebr., właściwie Chag ha-Szawuot; jid. Szwues) oznaczało początek pierwszych zbiorów, zwłaszcza pszenicy. Ponieważ Szawuot zamykało cykl świąt wiosennych, w literaturze rabinicznej zwane jest także świętem końcowym, czyli Aceret (hebr., dosłownie: Świąteczne Zgromadzenie). W dniu święta synagogi i domy zdobi się owocami i kwiatami. Drugi istotny aspekt Szawuot stanowi pamięć o nadaniu ludowi Izraela Tory na górze Synaj (hebr. matan Tora), a także przypomnienie, że Żydzi są narodem wybranym. Znajduje to wyraz m.in. w ustanowionym w XVI wieku zwyczaju czuwania i studiowania Tory przez całą noc poprzedzającą święto (tikun lejl Szawuot). Podstawą studiowania są często wybrane fragmenty literatury rabinicznej. Po nich następuje dyskusja dotycząca ich odniesień do teraźniejszości oraz roli Tory jako źródła objawienia i nauki. W Szawuot odczytuje się Księgę Rut, której akcja rozgrywa się podczas żniw, a przed czytaniem Tory recytuje się lub odśpiewuje aramejski poemat Akdamut milin (Wprowadzenie do słów [Dekalogu]), będący pochwałą Izraela za wierność Torze.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
