Mimo że korpus Hidetady nadciągnął dopiero wówczas, gdy bitwa już dogasała, Ieyasu poradził sobie bez niego, wygrywając dzięki jawnej zdradzie części wojsk koalicji. Ishida nie mógł wiedzieć, że jego sojusznicy porozumieli się z Tokugawą na długo przed bitwą.
Wkrótce po niej Mitsunari, Konishi Yukinaga i kilku innych dowódców zostało pojmanych i publicznie straconych w Kioto. Ieyasu skonfiskował ziemie o łącznych dochodach ponad 7,5 mln koku, które rozdysponował wśród swoich wasali. Zlikwidowano 87 rodów, przesiedlono setki tysięcy ludzi. Możni, którzy zaprzysięgli mu służbę jeszcze przed bitwą, znani byli jako fudai, podczas gdy ci, którzy zostali jego wasalami dopiero po bitwie, nazywali się tozama daimy? – ich właśnie dotknęły największe represje. W ten sposób powstał nowy system zależności, a koalicja antytokugawowska przestała istnieć.
Rozprawa z Hideyorim na razie została odłożona – młodemu Toyotomiemu pozwolono wieść spokojne życie na zamku w Osace, gdy Ieyasu konsolidował swą władzę. Co prawda w wyniku wygranej Tokugawa umocnił panowanie we wschodniej części Wysp Japońskich, jednak na zachodzie kraju, gdzie wciąż żywa była pamięć o taik?, stracił wpływy.
W 1603 roku cesarz Go-Y?zei mianował 60-letniego Ieyasu nowym szogunem, rozpoczynając trwający aż 265 lat tzw. okres Edo w dziejach – czas rządów Tokugawów. Choć już dwa lata później Ieyasu przekazał tytuł synowi Hidetadzie, wciąż doglądał budowy nowego porządku. Wprowadzono różne obostrzenia dla daimy? (musieli np. przedstawiać rejestry i mapy swych posiadłości), rozpoczęto prześladowania chrześcijan, podjęto naprawę stosunków z Koreą. Stary Tokugawa zdążył jeszcze przed śmiercią dokończyć dzieła rozpoczętego na polach Sekigahary. W wyniku wielomiesięcznego oblężenia zamku Osaka w 1615 roku zmusił Toyotomiego Hideyoriego do popełnienia seppuku. Ostatni bastion opozycji politycznej przestał istnieć. Ieyasu zmarł 1 czerwca 1616 roku.
