Od początku lat 30. do Szanghaju, który zaoferował niemieckim Żydom azyl i liczne formy pomocy, przybyło do 1941 r. ponad 30 tysięcy uchodźców żydowskich z Europy. Część z nich przez Szanghaj udała się z Chin do innych krajów. W chwili japońskiego ataku na Pearl Harbor, w grudniu 1941 r., i przystąpienia do II wojny światowej USA, miasto było schronieniem dla 20 – 25 tys. Żydów. W lipcu 1942 r. do okupowanego przez Japończyków Szanghaju przybył przedstawiciel gestapo w Japonii, płk Josef Meisinger, który przedstawił władzom „ostateczne rozwiązanie problemu żydowskiego”. Chociaż plan Meisingera nie został wprowadzony w życie, władze japońskie ustanowiły „wydzielony obszar dla bezpaństwowych uchodźców”, nakazując wszystkim przybyłym z Europy po 1937 r. przeprowadzenie się na jego teren. Wszyscy Żydzi szanghajscy, nie tylko uchodźcy z Europy Środkowej, lecz także gmina Żydów sefardyjskich oraz Żydzi rosyjscy, przeżyli Holokaust.
W Niemczech decyzją parlamentu w postaci tzw. ustaw norymberskich wprowadzone zostały rasistowskie prawa przyjęte na wiecu partii nazistowskiej w Norymberdze 15 września 1935 r. Wprowadzały one separację biologiczną ludności żydowskiej od Niemców i czyniły z Żydów obywateli drugiej kategorii, pozbawionych praw obywatelskich. W myśl wydanych wtedy ustaw „o obywatelstwie Rzeszy” oraz „o ochronie krwi niemieckiej i honoru” obywatelem Rzeszy nie mogła być osoba pochodzenia żydowskiego, ponieważ nie była krwi niemieckiej. Żydem był ten, którego przynajmniej trzy pokolenia przodków były pod względem rasowym pochodzenia żydowskiego. Przyjęte prawa pozbawiały Żydów obywatelstwa Rzeszy, a tym samym prawa wyborczego i do piastowania stanowisk publicznych. Unieważniano małżeństwa zawarte między Żydami a obywatelami krwi niemieckiej. Rozpoczęto konfiskatę mienia żydowskiego, wydano zakaz kupowania samochodów, przedmiotów wartościowych, telefonów, a nawet gazet i zwierząt domowych.
