Synowie pięknej ojczyzny polszczyzny

Właśnie niczym zakończyła się kolejna tura rozmów z Mieczysławem Jagielskim i wszyscy czuli – mimo ogromnych nadziei i solidarności całego Trójmiasta – również gorycz i niepokój. Po południu do sali BHP weszła ekipa Teatru Wybrzeże prowadzona przez ówczesnego dyrektora i reżysera Macieja Prusa. Już nie pamiętam, który z aktorów deklamował te słowa:

Chmury nad nami rozpal w łunę

Uderz nam w serca złotym dzwonem

Otwórz nam Polskę jak piorunem

Otwierasz niebo zachmurzone

I dalej:

A kiedy lud na nogi stanie

Niechaj podniesie pięść żylastą

Daj pracującym we władanie

Plon pracy ich we wsi i miastach

Te strofy „Kwiatów polskich” zelektryzowały zebranych i dodały im animuszu. Jakby Julian Tuwim ułożył je specjalnie na tę okazję. Parokrotnie słyszałem je wcześniej, przez radio, na jakichś akademiach szkolnych, zawsze wpadały w ucho, ale nigdy nie wywarły aż tak mocnego wrażenia. Wzniosłe słowa odpowiadały dramatycznej sytuacji, a rytm, rym i powiązanie polskich wyrazów ujmowały treść tak, jak każdy chciał usłyszeć.

Jak wiadomo, Tuwim napisał „Kwiaty...” na antypodach, podczas wojny. Mówi się, że z tęsknoty za Polską i za Łodzią, za dzieciństwem i młodością.

Może poezja rzeczywiście pozwalała mu na taką wędrówkę, jak w wierszu „Zieleń”:

... po mojej ojczyźnie-polszczyźnie

Z różdżką chodzę, wiedzący, gdzie bryźnie

Strumień prawdy żywiący i żyzny

Z mojej pięknej ojczyzny-polszczyzny.