Większość z nich to niezdyscyplinowane formacje złożone ze szlachty, w której zwykły żołnierz piechoty to z reguły były oficer. W przeddzień inwazji wojsko to liczyło ok. 8000 żołnierzy.
Realną siłę bojową armii inwazyjnej stanowiły oddziały austriackie, a jeszcze bardziej pruskie. Piechur pruski był zdolny do wykonywania nawet najbardziej skomplikowanych manewrów, których wymagała fryderycjańska taktyka walki. Armia austriacka była postrzegana jako mniej sprawna, jedynie regimenty jazdy węgierskiej uważano za modelowe.
Centrum stanowiła armia pruska licząca 42 tys. ludzi (w tym 12 tys. kawalerii) i dysponująca 200 działami. Bezpośrednio za nimi podążał 2-tysięczny oddział elektora Moguncji, a także większość armii emigrantów. Z Namur nadciągał 15-tysięczny korpus austriacki dowodzony przez hrabiego Clerfayta – prawe skrzydło aliantów. Były to główne siły, które miały zdobyć lub zneutralizować twierdze Longwy, Montmédy i Verdun, a następnie przez Chalon pomaszerować na Paryż. Na lewym skrzydle 14-tysięczna armia austriacka z ks. Hohenlohe-Kirchbergiem na czele, wsparta 6-tysięcznym oddziałem heskim. Odwód tworzyły zgrupowane w Niderlandach w sile 15 tysięcy wojska austriackie księcia von Sachsen-Teschena, które miały później zaatakować Lille i Maubeuge.
W armii francuskiej nie mianowano nowego naczelnego wodza – formalnie był nim nadal uwięziony król. Rewolucyjne władze, obawiające się spisków i zdrady generałów (po 10 sierpnia na stronę wroga przeszedł m.in. Lafayette), wysłały do każdej z armii komisarzy wojskowych i mianowały nowych dowódców. Dowództwo wysuniętej na południe Armii Renu sprawował Biron.
Jego wojska, rozmieszczone od Landau po Hunningue, liczyły około 48 tys. żołnierzy, ale tylko 30 tys. było w gotowości bojowej. Armia Środka z kwaterą główną w Metz rozmieszczona była od Montmedy do Bitche. Na jej czele stał Kellermann, który dysponował 30 tys. żołnierzy, w tym 15 batalionami ochotników. Najliczniejsza Armia Północna licząca 52 tys. ludzi (w tym 30 batalionów ochotniczych) została podzielona na dwie dywizje – jedna stacjonowała w departamencie Pas-de-Calais, druga zaś w departamentach Nord i Aisne. Pod koniec sierpnia dowództwo tu objął Dumouriez, który dzięki poparciu Dantona, choć nieformalnie, został głównodowodzącym wojsk francuskich.
