Pielęgniarka wszech czasów

Jeżeli chodzi o bitwy, to nie lubimy rzeźni. Z moim szanownym kolegą Jarosławem Krawczykiem napisaliśmy na zmianę dokładnie 139 edytoriali poprzedzających zeszyty: „Zwycięstwa oręża polskiego” i „Chwała oręża polskiego”, „Bitwy świata” oraz ich kontynuację – bieżący cykl „Batalie i wodzowie wszech czasów”. Chwaliliśmy śmiałe manewry rozstrzygające błyskawicznie zbrojne starcie. Woleliśmy jeńców niż zabitych przeciwników.

Bliższy nam był „mister mokrego półpancerza” Stefan Czarniecki, który pod Warką rozpędził Szwedów w try miga, tracąc 100 jeźdźców i może drugie tyle zakatarzonych po kąpieli w zimnej wezbranej Pilicy, niż dyktator, który nie chciał wojny z carem – Józef Chłopicki. Zwlekał z uderzeniem na Rosjan, kiedy był sposobny czas, więc potem pod Olszynką Grochowską trupy polskie i rosyjskie liczono na około 20 tysięcy. Charles Francois Dumouriez stracił pod Valmy 200 żołnierzy, a odważną postawą odmienił losy wojny. Napoleon stracił pod Borodino 30 tysięcy Francuzów, zabił przynajmniej tyle samo Rosjan, a nie osiągnął nic. Przed rokiem pisaliśmy, że „jeśli piekło rzeczywiście istnieje, to smażą się w nim panowie Erich von Falkenhayn oraz Joseph Joffre”. To za bitwę pod Verdun, której krwawe żniwo można uznać za celowe ludobójstwo. Jatek z Krawczykiem nie znosimy.