Mimo ogromnych trudności ze stworzeniem bazy poligraficznej w jidysz (składu) utworzono w Łodzi tygodnik „Dos Naje Lebn” („Nowe Życie”) jako organ Centralnego Komitetu Żydów w Polsce; ukazywał się do 1950 r. Był to właściwie organ Polskiej Partii Robotniczej, podobnie jak wydawany od 1946 r. tygodnik „Fołks-Sztyme” („Głos Ludu”), firmowany później przez Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą, a następnie przez Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce. Ukazywał się do 1992 r. i zamieniony został w dwutygodnik, także w wersji dwujęzycznej (polski i jidysz), „Słowo Żydowskie – Dos Jidysze Wort”, który ukazuje się do dziś.
Pozorna swoboda polityczna w pierwszych powojennych latach umożliwiała ukazywanie się czasopism legalnie działających wówczas partii. Socjalistyczny Bund wydawał „Biuletyn fun Bund” (1945 – 1947) i „Głos Bundu” (1946 – 1948); prawicowy Poalej-Syjon wydawał w języku polskim „Przełom” (1946 – 1949); Poalej Syjon-Lewica i Hitachdut – Żydowska Syjonistyczno-Socjalistyczna Partia Pracy – wydawały m.in. „Arbeter Cajtung” (1945 – 1949), „Dos Fraje Wort” (1945 – 1947) i jego polską wersję „Wolne Słowo” (1946 – 1949); Żydowskie Stronnictwo Demokratyczne w Łodzi wydawało swój „Biuletyn” w języku polskim. Jeszcze w 1947 r. ukazywało się 17 czasopism żydowskich, w tym kilka na Dolnym Śląsku.
W efekcie działalności władz PRL, likwidującej wielopartyjność także wśród Żydów, w 1951 r. ukazywało się już tylko pięć tytułów: „Fołks-Sztyme”, „Jidysze Szriftn” – organ Związku Żydowskich Dziennikarzy, Literatów i Artystów (1946 – 1967), jedno młodzieżowe oraz dwa periodyki Żydowskiego Instytutu Historycznego w Polsce.
