Podstawowa jednostka organizacyjna autonomii żydowskiej w Polsce pod koniec XVI wieku. Kahał (z hebr. kehila: gmina) miał znaczną autonomię i odgrywał ważną rolę w życiu polskich Żydów. Do jego zadań należało sprawowanie władzy administracyjno-skarbowej i sądowniczej nad członkami gminy, działalność religijna i wychowawcza, a także udzielanie pomocy oraz ściąganie podatków. Kahał musiał ryczałtem uiszczać za swoich członków wszystkie podatki (pogłówne, stacyjne, szpilkowe, wiele nadzwyczajnych).
W gminach działały sądy rozstrzygające spory między Żydami. W sprawach cywilnych orzekał sąd dajanów (sędziów gminnych), w sprawach karnych – sąd kahalny. Na czele kahału stali parnasi (hebr. żywiciel, przywódca) zwani seniorami, starszymi lub burmistrzami kahalnymi.
Rekrutowali się głównie spośród zamożnych kupców lub dzierżawców. Byli wybierani i co miesiąc zmieniali się na stanowisku przewodniczącego, którego uprawnienia obejmowały przede wszystkim kontrolę sądownictwa, komisji podatkowych, zatwierdzanie budżetu gminy, udzielanie i zaciąganie pożyczek. Parnasi odpowiadali za sprawy administracyjne gminy (dochody, wydatki, rachunkowość) i reprezentowali ją na zewnątrz przed władzą państwową. Rady kahalne tworzyły komisje, które m.in. czuwały nad przestrzeganiem nakazów religijnych, żydowskim handlem i szkołami.
[i](na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)[/i]