[srodtytul]Colt[/srodtytul]
Ameryka była ojczyzną wielu genialnych konstruktorów broni, których wynalazki okazały się rewolucyjne, że wymienię Maxima, Browninga czy Samuela Colta. Ten ostatni uchodzi za twórcę rewolweru, a jego nazwisko stało się synonimem tej kategorii oręża. Pomysł z obrotowym bębnem, w którym umieszczano gotowe ładunki, zwiększając tym samym szybkostrzelność, nie był nowatorski. W XVII wieku wytwarzano np. rewolwerowe arkebuzy skałkowe. Koszty wyprodukowania były jednak tak ogromne, że nie mogło być mowy o ich upowszechnieniu; poza tym ówczesny poziom technologiczny nie mógł zapewnić efektywnego współdziałania poszczególnych elementów, a sam proces obsługi wydawał się mocno skomplikowany i czasochłonny. Milowym krokiem było wynalezienie zamka kapiszonowego, dzięki któremu znacznie uproszczono odpalanie nabojów. Najważniejszym dokonaniem Colta było zsynchronizowanie obrotowego bębna tak, że za każdym następnym odciągnięciem kurka na oś lufy naprowadzana była kolejna komora nabojowa znajdująca się w bębnie. Teraz wystarczyło tylko nacisnąć spust i następował wystrzał, po kolejnym ręcznym odciągnięciu kurka za pomocą kciuka broń ponownie była gotowa do strzału. Oczywiście była to jeszcze broń odprzodowa; do komór bębna wsypywano proch i wkładano kulę, a całość przybijano pobojczykiem. Każda komora zaopatrzona była w kominek, na który nakładano kapiszon; komór było sześć. Po oddaniu sześciu strzałów broń należało nabić ponownie. Pierwszym coltem używanym oficjalnie w amerykańskiej armii był Walker Model 1847. Ważąca prawie 2 kg broń miała kaliber 11 mm.
Ruchomy pobojczyk stanowił integralną część rewolweru, a bębna nie trzeba było zdejmować w celu naładowania, tak jak w pierwszym rewolwerze Colta, czyli pięciostrzałowym patersonie z 1836. Pod koniec lat 40. pojawił się słynny dragoon, a na początku 50. znacznie odchudzony model 1851 Navy („marynarski”) o kalibrze 9 mm. Stał się on punktem wyjścia dla rozpowszechnionego podczas wojny secesyjnej New Model Army 1860 o kalibrze 11 mm.
[srodtytul]Broń Unii[/srodtytul]
Przed wybuchem wojny amerykańska produkcja zbrojeniowa skoncentrowana była w stanach północnych, dlatego uzbrojenie żołnierzy Unii było bardziej jednolite, ale i tak używano bardzo wielu modeli broni długiej i krótkiej. W piechocie przeważały odprzodowe kapiszonowe karabiny produkowane w wytwórni Springfield: wzór 1861 i 1855, oba z lufami gwintowanymi, strzelające amunicją Minie. Poza tym używano starszych wzorów, jak 1842 z lufą gładką czy 1816 – przekonwertowany ze skałkowego na kapiszonowy. Obok nich występowały importowane angielskie enfieldy wzór 1853. Do wszystkich wymienionych karabinów stosowano tulejowe kłujące bagnety.
