Jest autorem takich filmów, jak „Legion ulicy” (1932), „Droga młodych” (1936, film odniósł duży sukces we Francji). Wspólnie z J. Zarzyckim zrealizował „Ludzi Wisły” (1937). Nakręcił również filmy „Sabra” (1933), „Przebudzenie” (1933), „Nie miała baba kłopotu” (1935).
W czasie II wojny światowej pracował w kilku radzieckich wytwórniach filmowych. Jest m.in. współtwórcą powstałej w ZSRR Czołówki Filmowej WP, w której zrealizował filmy dokumentalne, m.in. „Bitwa pod Lenino”, „Przysięgamy ziemi polskiej”, „Majdanek – cmentarzysko Europy”. Po wojnie powierzono mu organizację polskiego przemysłu filmowego, w latach 1945 – 1947 był naczelnym dyrektorem wytwórni Film Polski.
Nakręcił „Ulicę Graniczną” (1947), „Młodość Chopina” (1952 – nagroda państwowa I stopnia), „Piątkę z ulicy Barskiej” (1954), „Ósmy dzień tygodnia” (1958), „Krzyżaków” (1960, nagroda państwowa I stopnia), „Pierwszy dzień wolności” (1964).
Wydarzenia marcowe spowodowały, że wyemigrował. Na emigracji wyreżyserował film o Korczaku „Sie sind frei” (1973, kooprodukcja izraelsko-niemiecka). Od 1969 r. mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Zmarł w Nowym Jorku śmiercią samobójczą.
W latach trzydziestych staje się znany Michał Waszyński (1904 – 1967, wł. Waksman). Przez pewien czas był asystentem wytrawnego reżysera niemieckiego F. W. Murnaua w Berlinie. W wytwórniach warszawskich poświęcił się twórczości przeważnie komediowej, o czym świadczą same tytuły niektórych filmów, jak „Jaśnie pan szofer”, „Jego ekscelencja subiekt”, „Dodek na froncie”, „Antek policmajster”, „Pod banderą miłości” itp. Ale wśród 40 przezeń zrealizowanych filmów nie zabrakło także pozycji bardziej ambitnych, jak np. „Znachor” (1937), „U kresu drogi” (1939), a po wojnie „Wielka droga” (1946). Zmarł w Madrycie.
