Jednak szczególnie zasłużyli się w tej dziedzinie Aleksander Ford i bracia Saul i Izaak Goskindowie (Spółdzielnia Kinor, z udziałem Natana Grossa), którzy nakręcili w 1938 r. m.in. cykl sześciu 10-minutowych filmów o życiu żydowskim w Białymstoku, Krakowie, Lwowie, Łodzi, Warszawie, Wilnie.
Inicjatorami filmowania ważniejszych wydarzeń były przeważnie organizacje społeczne i polityczne, Joint, nieraz znani działacze, jak na przykład Włodzimierz Żabotyński, podczas jego pobytu w Polsce.
Po wojnie według scenariusza i w reżyserii Natana Grossa powstawały filmy o rozwijającym się życiu środowisk żydowskich na Dolnym Śląsku, m.in. „Żydowskie osadnictwo na Dolnym Śląsku” (1947), „My, którzy przeżyliśmy” (1948), „Z ruin do Ojczyzny” (1950). Filmy były produkowane w języku jidysz, czasami też w hebrajskim.
Dość liczne te filmy cieszyły się powodzeniem wśród diaspory żydowskiej. Film Polski wyprodukował film dokumentalny „Jews in Poland – Żydzi w Polsce” (1946, 45 min).
W 1947 i 1948 r. były też kręcone „Kroniki filmowe” z komentarzem w języku żydowskim.
