3. kolumna idzie ku przeznaczeniu

Wyniesiony obszar stwarzał dogodne warunki do obserwacji i ostrzału, co sprzyjało realizacji przyjętego przez Chelmsforda zamiaru stoczenia bitwy obronno-zaczepnej na dogodnej pozycji. Brytyjski dowódca zamierzał bowiem, jeżeli będzie to możliwe, sprowokować Zulusów do ataku i zmasakrować ich ogniem broni strzeleckiej.

Następnym krokiem Chelmsforda było wydanie rankiem 21 stycznia rozkazu przeprowadzenia w ciągu dnia rozpoznania oddalonej o 15 km na południowy wschód siedziby zuluskiego wodza Matyany. Zadanie to otrzymała dowodzona przez majora Johna Dartnella grupa złożona z około 200 tubylczych jeźdźców. Ich śladem – jako siły wsparcia – podążyły dwa bataliony tubylczej piechoty dowodzone przez podpułkownika Ruperta Lonsdale’a (łącznie 1600 piechurów, 122 jeźdźców i 90 saperów).

Po zapadnięciu zmroku do obozu dotarł meldunek od Dartnella. Informował on, że siły przeciwnika wzrosły do około 2000 wojowników. Biorąc pod uwagę, że na batalionach tubylczych nie można było polegać, Chelmsford stanął wobec groźby utraty całego oddziału wydzielonego. Chcąc do tego nie dopuścić, podjął brzemienną w skutki decyzję o podziale swoich sił, rozkazując, by na odsiecz Dartnellowi ruszył 2. batalion 24. pułku oraz cztery armaty (łącznie 500 piechurów i 70 artylerzystów). Na czele stanął podpułkownik Glynn, ale z uwagi na to, że naczelny dowódca postanowił przyłączyć się do odsieczy.

Na dowódcę sił pozostawionych w obozie u stóp Isandlwany wyznaczony został podpułkownik Henry Pulleine, dowódca 1. batalionu 24. pułku. Tak szybko, jak to możliwe miały do niego dołączyć oddziały pułkownika Anthony’ego Durnforda odpowiedzialne za utrzymanie brodu Rorke’a i ochronę komunikacji, złożone z około 300 tubylczych jeźdźców i około 600 piechurów wspartych przez baterię wyrzutni rakiet. Rozkazy w tej materii wydane zostały o 2.00.

Odsiecz opuściła obóz pod Isandlwaną o godzinie 4.30. Chelmsford ruszył przodem i bez problemów dotarł do oddziału majora Dartnella, który nie był niepokojony przez Zulusów. Po wschodzie słońca Brytyjczycy rozpoczęli przygotowania do powrotu do obozu, ale przerwało je pojawienie się kilkudziesięciu Zulusów. Ponieważ ich przepędzenie zajęło nieco czasu, o 9.30 naczelny dowódca rozkazał wydawanie śniadania. Jednocześnie postanowił, że obóz główny przeniesiony zostanie nad brzeg rzeki Mangenia.

Tymczasem Zulusi byli blisko. Wykorzystując znajomość terenu i doskonale rozbudowaną sieć informatorów, pozostawali jednak niewidoczni dla Brytyjczyków. Liczące około 24 000 wojowników oddziały zbliżały się do Isandlwany, maszerując pod osłoną płaskowyżu Nqutu. Podkreślić należy, że król Catewayo nie mógł rzucić całych swoich sił przeciwko 3. kolumnie, gdyż zagrożenie dla zuluskiego państwa stwarzała także 1. kolumna, którą również 22 stycznia powstrzymano pod Inyezane w pobliżu Eshowe.