Największą żydowską organizacją sportową był w tym okresie Związek Robotniczych Klubów Sportowych Gwiazda w Polsce, który obejmował 12 klubów. Powstały one między innymi w Bolkowie, Bytomiu, Dusznikach-Zdroju, Dzierżoniowie, Kamiennej Górze, Legnicy, Łodzi, Szczecinie, Świdnicy, Wałbrzychu, Wrocławiu.
Obok ZRKS Gwiazda, który reprezentował sportowców żydowskich o orientacji lewicowej, powstawały kluby, które deklarowały apolityczność, choć często związane były z organizacjami o wyraźnych poglądach politycznych.
Terenem ich działalności były: Biały Kamień, Bielawa, Bielsko, Bytom, Dzierżoniów, Jawor, Kłodzko, Legnica, Łódź (2), Pietrolesie (Pieszyce), Szczecin (2), Świdnica, Wałbrzych, Warszawa, Wrocław, Zagórze (Piława Górna, przeniesiony następnie do Bielawy), Ząbkowice Śląskie, Żary. Kluby te z reguły brały udział w zawodach o lokalnym znaczeniu. Szacuje się, że w latach 1946 – 1947 w klubach działających na Dolnym Śląsku uprawiało sport ponad 1000 zawodników.
Do najbardziej znanych sportowców żydowskich tego okresu zaliczano zawodnika Cracovii S. Blondera (tenis stołowy), mistrza Polski w 1947 r. Mistrzynią Polski w tenisie stołowym 1948 r. była zawodniczka ŻRKS Gwiazda Wrocław N. Glazner. W pływaniu w 1946 r. tytuł mistrzowski (100 m st. dow.) wywalczyła ocalała z zawieruchy wojennej wielokrotna przedwojenna mistrzyni Polski G. Dawidowicz.
Kiedy w końcu 1949 r. zapadła ostateczna decyzja czynników państwowych o likwidacji żydowskich partii, organizacji i stowarzyszeń, był to jednocześnie wyrok na żydowskie kluby sportowe.
