Parochet - w synagodze bogato zdobiona zasłona na szafę ołtarzową. Parochet (hebr.; jid. porojches) od czasów biblijnych jest zawieszany na aron ha-kodesz (hebr., święta skrzynia), gdzie przechowuje się Torę.
Używany współcześnie parochet jest odpowiednikiem zasłony, która w Namiocie Spotkania (pierwszym sanktuarium Boga Izraelitów [JHWH] sporządzonym przez Mojżesza na górze Synaj), a potem w Świątyni Jerozolimskiej oddzielała miejsce Święte (hebr. Kodesz) od Najświętszego (Święte Świętych), gdzie stała Arka Przymierza.
Zasłona ta kryła przed oczyma wiernych obecność bożą (Szechinę), która – według tradycji żydowskiej – wypełniała przestrzeń między cherubami zdobiącymi wieko Arki Przymierza. Kolorystyka parochetu była dowolna, jedynie w święto Rosz ha-Szana (hebr. Początek Roku) i Jom Kipur (hebr., Dzień Pojednania/Przebłagania) obowiązywał kolor biały.
Parochetowi towarzyszył zwykle kaporet (hebr., lambrekin). Jego biblijna nazwa w języku hebrajskim odnosi się do złotego wieka ozdobionego dwoma cherubami, którym przykryta była Arka; jej przeniesienie na lambrekin jest kontynuacją tradycji biblijnej.
Także ozdabianie parochetu dwoma lwami podtrzymującymi koronę to typowy motyw żydowskiej sztuki kultowej. Lwy, uznawane za symbol pokolenia Judy, tu stanowią odpowiednik cherubów – strażników Prawa.
