13 stycznia 1895 roku pod Koatit Włosi zmusili do odwrotu wojska cesarskie, a potem zajęli prawie całą prowincję Tigraj, w tym ważną twierdzę w Mekelie.
Ale gdy jesienią Menelik zakończył koncentrację wszystkich swoich oddziałów i na czele niemal 80-tysięcznej armii ruszył na północ, karta się odwróciła.
7 grudnia na płaskowyżu Amba Alagie cesarska awangarda dowodzona przez księcia Mäkonnena rozniosła w pył 2,5-tysięczną brygadę erytrejską w służbie włoskiej. 21 stycznia 1896 roku, po 15-dniowym oblężeniu, Włosi stracili forty w Mekelie. W lutym oddziały cesarskie zajęły Aduę – ważne strategicznie miasto leżące na styku czterech dróg, co pozwalało na podjęcie działań ofensywnych w dowolnym kierunku.
Włosi w pośpiechu koncentrowali siły w Addigrat, położonym 50 km na wschód od Aduy. Baratieri miał do wyboru odwrót za rzekę Mereb, gdzie mógł zająć dogodne pozycje i bronić Erytrei, albo atak i zepchnięcie wojsk Menelika na południe. Ale w Rzymie oczekiwano sukcesów i naciskany przez dwór królewski i rząd premiera Crispiego generał wydał rozkaz marszu na Aduę.
28 lutego 1896 roku wrogie armie oddzielał już tylko kilkukilometrowy pas wzgórz i wąwozów. Wojska Menelika zajmowały szeroki płaskowyż rozciągający się wokół doliny Aduy, skąd etiopska jazda bacznie obserwowała poczynania Włochów. Lewym skrzydłem (w sile ok. 15 tys. ludzi) dowodził Ras Alula, centrum (ok. 25 tys. żołnierzy) – Mäkonnen, a prawym skrzydłem (ok. 15 tys. ludzi) książę Tekle Haymanot wspierany przez walecznego Gebeyyehu. W odwodzie znajdowały się doborowe jednostki Menelika wraz z rezerwą artylerii (ok. 30 tys. żołnierzy i 30 dział). Cesarska para wraz ze sztabem stanęła w pobliskim klasztorze, którego wieże górowały nad terenem, dając możliwość dobrej obserwacji.
