Jest to rodzaj kwadratowej, sześcio- lub ośmiobocznej, bardzo rzadko okrągłej estrady lub podwyższenia. Od XIII – XIV w. Żydzi aszkenazyjscy umieszczali ją mniej więcej pośrodku swoich sal modlitwy. Wejście na nią prowadziło po kilku schodkach umieszczonych zwykle na osi północ – południe.
Wielkość bimy wyznacza stół, często z lekko nachylonym blatem (zwany z hebrajskiego szulchan), na którym mieści się rozłożony zwój Tory, a przy nim trzy – cztery osoby asystujące jej odczytywaniu. Na bimie musi być również miejsce, na którym siada osoba trzymająca zwój Tory przy jego rozbieraniu i ubieraniu. Do tej funkcji służyć może dwuosobowe tzw. krzesło Eliasza, używane przy obrzędzie obrzezania, ale może się tu znaleźć także zwykła ława.
W jednoprzestrzennych salach, czyli takich, gdzie nie ma żadnych podpór, bima jest dobrze widoczna ze wszystkich stron. Ma ozdobną balustradę oraz rzeczywiste lub tylko symboliczne przekrycie kamiennym, drewnianym lub metalowym baldachimem. W średniowiecznych salach dwunawowych bima miała postać ażurowej metalowej klatki; umieszczano ją pomiędzy filarami dzielącymi wnętrze wzdłuż osi podłużnej. W XIX-wiecznych salach z galeriami dla kobiet bima zwykle nie miała przekrycia.
[wyimek]W średniowiecznych salach dwunawowych bima miała postać ażurowej metalowej klatki; umieszczano ją pomiędzy filarami dzielącymi wnętrze wzdłuż osi podłużnej[/wyimek]
Co najmniej od drugiej połowy XVI w. w synagogach stosowano szczególne dwa rozwiązania przestrzenne, które pozwalały pogodzić liturgiczny wymóg umieszczenia bimy pośrodku sali z racjonalnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi. Obydwa typy uważane są za specyficznie polskie; stąd rozpowszechniły się na południe (Czechy, Węgry). W pierwszym z nich pośrodku kwadratowej sali znajduje się potężny filar podtrzymujący sklepienie.
