Wciąż istniał podział na rodzaje konnicy widoczny zarówno w umundurowaniu, jak i uzbrojeniu. Francuscy kawalerzyści używali karabinków powtarzalnych Berthier wz. 1890; broń była wyposażona w trzynabojowy magazynek pudełkowy i w przeciwieństwie do wzoru dla artylerzystów nie miała możliwości zamocowania bagnetu.
Karabinek dla kirasjerów miał zmodyfikowany kształt kolby i skórzany trzewik (zamiast metalowego) ułatwiające strzelanie przy założonym kirysie płytowym. Ten ostatni – wzór 1855/91 (waga 7 kg) – także zmodyfikowano, aby ułatwić posługiwanie się długą bronią palną.
Stalowych hełmów używali kirasjerzy i dragoni oraz kawaleria lekka – huzarzy i szwoleżerowie (niektóre pułki); stosowano do nich maskujące pokrowce. W ciężkich formacjach walczono pałaszami (wzory 1882, 1896), w lekkich stosowano szable wzór 1822/82, bronią boczną były rewolwery (wzory 1874, 1892). Dragoni i huzarzy używali dwóch wzorów lanc – tonkinowych wz. 1890 o długości 2,90 m i stalowych wz. 1913 długich na 3 m.
Niemcy lanc używali we wszystkich rodzajach kawalerii, były to także dwa wzory: 1890 (z kulą pod grotem) i 1893 (bez kuli); lance były stalowe o długości ponad 3 m. Broń strzelecką stanowiły karabinki Mauser 98a, które w przypadku kirasjerów przewożono w skórzanych olstrach przy siodle; w ładownicach kawaleryjskich mieściło się 60 nabojów (w piechotnych 90).
Oficerowie i podoficerowie mieli najczęściej pistolety służbowe P 08 Parabellum. Stalowe hełmy używane były tylko przez kirasjerów; w przeciwieństwie do Francuzów Niemcy nie stosowali już płytowych kirysów. Podstawową bronią sieczną były pałasze wz. 1889 z koszową oprawą rękojeści oraz szable będące pochodnymi słynnej Blüchersäbel 1811.
