Diasporze żydowskiej dały początek rzymskie wyprawy, zakończone zdobyciem i zniszczeniem Jerozolimy oraz zburzeniem Drugiej Świątyni (ok. 70 r. n.e.), której jedyna ocalała ściana stała się największym żydowskim sanktuarium, obecnie zwanym Ścianą Płaczu. Nie był to jednak początek żydowskiego rozproszenia. Już w VII wieku p.n.e. liczni członkowie dwunastu plemion izraelskich znaleźli się w ościennych, a czasami w bardzo odległych krajach. Jednakże gwałtowny exodus Żydów z ich ziemi nastąpił po jej zagarnięciu przez Rzymian.
Żydzi rozpoczęli wędrówki w poszukiwaniu azylu, chleba, dachu nad głową, a przede wszystkim tolerancji i wolności wyznawania swojej wiary. Drogi wygnańców prowadziły przez kraje Azji Małej, Afryki Północnej, przez imperium rzymskie i ziemie późniejszej Europy, jak Hiszpania, Francja, Niemcy, Anglia, aż po Ruś i Polskę. Te długie i bezustanne wędrówki w poszukiwaniu miejsca na ziemi i prawa do życia napotykały często wrogość powodowaną przede wszystkim religijnym fanatyzmem. Okresy względnego spokoju i równouprawnienia z woli władców, doceniających przydatność Żydów, przerywane były raz po raz falą prześladowań, a także masowymi rzeziami.
[ramka][srodtytul]Statystyka diaspory[/srodtytul]
Według World Jewish Population w Izraelu żyło w 2007 r. około 5,4 miliona Żydów. W Stanach Zjednoczonych Ameryki ponad 5,2 miliona (17,5 proc.), z tego w Nowym Jorku ponad 2 miliony (15,6 proc. mieszkańców), a w Kanadzie 374 tys. (11,4 proc.).
W Ameryce Centralnej i Południowej mieszkało ponad 392 tys. Żydów, w Afryce ponad 77 tys., z tego w Afryce Południowej 73 tys.
