Jego fachowa nazwa brzmi sylfid bis (2-chloroetylu), a wzór sumaryczny – C4H8Cl2S. W stanie czystym jest to bezbarwna oleista ciecz o słabym zapachu zbliżonym do czosnku i musztardy. Stąd też druga nazwa – gaz musztardowy.
Podczas wielkiej wojny stosowano iperyt siarkowy, który otrzymywano w reakcji chlorku siarki z etanem. Stosowano go jako środek trujący o działaniu parzącym. W wypadku niewielkiego stężenia objawy oparzenia i uszkodzenia dróg oddechowych występowały po czterech godzinach. Iperyt łatwo i głęboko wsiąka w materiały porowate i skórę, co sprawia duże trudności przy odkażaniu.
Natomiast w wypadku wysokiego stężenia śmierć występowała po 2 – 5 minutach. Iperyt wywołuje na skórze pęcherze i trudno gojące się rany, a także porażenie górnych dróg oddechowych prowadzące do śmierci. Działanie oparów iperytu powoduje zwykle wyleczalną ślepotę. Przez kilka tygodni cierpiał na nią po ataku gazowym 15 października 1918 r. kapral Adolf Hitler. Kontakt oczu z ciekłym iperytem prowadzi natomiast do nieodwracalnej utraty wzroku. W przypadku poparzeń większej powierzchni ciała działa on ogólnotrująco. Dawka śmiertelna przez skórę wynosi od 40 do 60 mg na kg wagi zatrutego.
