O stworzeniu komputerowej kartoteki wszystkich Polaków zaczęto już myśleć na przełomie lat 60. i 70. Przy ówczesnym rozwoju techniki byłoby to bardzo trudne, więc na początku postanowiono skupić się tylko na zewidencjonowaniu jednej grupy obywateli. Skupiono się na stworzeniu bazy danych ludzi z wyższym wykształceniem.
Powstająca baza nie była normalnym systemem informacji demokratycznego państwa, lecz narzędziem służącym inwigilacji obywateli.
Numer nadawany obywatelom z wyższym wykształceniem w systemie Magister (tak bowiem nazywał się poprzednik dzisiejszego PESEL) tylko z pozoru był neutralną informacją. Choć sam zestaw cyfr identyfikował jedynie datę urodzenia i płeć, to połączenie go z innymi bazami danych pozwalało poznać wiele innych danych, w tym tzw. wrażliwych (sprawy osobiste).
W ramach systemu Magister w latach 1973 – 1974 wprowadzono aż 633 tzw. rekordów (odrębnych danych).
Pierwsze rozwiązania techniczne zastosowane w Polsce pochodziły z Zachodu. Podstawową jednostką był wówczas komputer Siemens 4004/45. Później, w związku z brakiem dewiz oraz embargiem na eksport do krajów komunistycznych nowoczesnej technologii informatycznej, opierano się prawie wyłącznie na polskich rozwiązaniach. Podstawą był komputer R34 z wrocławskiego Elwro.
