I etap obejmował zmasowane uderzenia z morza i powietrza na japońskie bazy lotnicze na Formozie, Riukiu oraz głównych Wyspach Japońskich. Miało to zdusić w zarodku potencjalne ataki wroga na flotę desantową. Plan ten z różnym natężeniem był realizowany od stycznia 1945 roku, kiedy rozpoczęto rajdy powietrzne nad Japonię, Formozę i wschodnie wybrzeża Chin, a w lutym dokonano śmiałego ataku na Tokio. W tym samym czasie amerykańskie okręty podwodne penetrowały wody w pobliżu wysp Riukiu, próbując udaremnić dostawy zaopatrzenia dla japońskiego garnizonu.
II etap miał się rozpocząć kilka dni przed lądowaniem piechoty na Okinawie. Polegał na „zmiękczaniu” japońskich pozycji na wyspie przez bombardowania lotnicze i ostrzał z dział okrętowych. W tym czasie flota trałowców miała oczyścić wody przybrzeżne z min i przygotować bezpieczne podejście do plaż. Zaraz potem żołnierze 77. Dywizji Piechoty mieli zająć leżące ok. 30 km na zachód od Okinawy wyspy Kerama. Niewielkie wysepki doskonale nadawały się na kotwicowiska dla dużych jednostek morskich, a także na bazy zaopatrzeniowe, sanitarne i remontowe.
III etap przewidywał lądowanie głównych sił na zachodnim brzegu wyspy na południe od przylądka Zampa w rejonie wioski Hagushi. Stamtąd natarcie miało się rozwijać równocześnie na północ i na południe. Szczególnie ważne było jak najszybsze zajęcie pobliskich lotnisk: Yontan i Kadena, które zamierzano wykorzystać jako bazy dla samolotów osłaniających flotę i wspierających oddziały lądowe.
