W lipcu 1952 roku nacjonalistycznie nastawieni oficerowie obalili władającego Egiptem króla Faruka. Na ich czele stał Gamal Abdel Naser, który początkowo zadowolił się funkcją ministra spraw wewnętrznych i dopiero w lutym 1954 roku objął urząd premiera. Rewolucja dokonała się pod hasłami uwolnienia kraju od obecności brytyjskiej, uzdrowienia sytuacji politycznej, przywrócenia siły armii upokorzonej podczas pierwszej wojny palestyńskiej (1948 – 1949).
W polityce zagranicznej Egipt rozpoczął zacieśnianie stosunków z innymi krajami regionu oraz podjął kroki zmierzające do umocnienia Ligi Arabskiej. Gdy 1 listopada 1954 roku w Algierii wybuchło powstanie antyfrancuskie, powstańcy uzyskali pełne poparcie polityczne i materialne władz egipskich.
19 października 1955 roku Naser odniósł wielki sukces, podpisując umowę o ewakuacji wojsk brytyjskich z Egiptu (ostatni żołnierz brytyjski opuścił kraj w czerwcu roku następnego). Mimo klauzuli mówiącej, że w razie napaści jakiegokolwiek państwa na Egipt Wielka Brytania ma prawo obsadzić strefę Kanału Sueskiego, dokument ten poważnie wzmocnił prestiż raisa. Naser stał się bożyszczem tłumów, żywym symbolem idei panarabskiej.
Naser zainicjował forsowny program modernizacji, którego najważniejszym elementem miała być budowa zapory wodnej na Nilu w Asuanie. Początkowo projekt byli skłonni wesprzeć Amerykanie, ale kiedy Egipt zaczął kupować broń w krajach komunistycznych (wcześniej odmówiły mu państwa zachodnie), Waszyngton zablokował kredyty asuańskie.
W odpowiedzi Naser znacjonalizował 26 lipca 1956 roku Kanał Sueski. Decyzja ta nie wynikała tylko z chęci pozyskania środków na industrializację. Oceniając sytuację międzynarodową i swoją pozycję w świecie arabskim, Naser celowo parł ku konfrontacji. Zakładał zapewne, że upokorzenie mocarstw europejskich podniesie jego autorytet jako przywódcy wszystkich Arabów.
