[srodtytul]Polski ckm Browning wz. 30[/srodtytul]
W kampanii 1939 roku podstawowym polskim ciężkim karabinem maszynowym był Browning wz. 30 zaprojektowany przez słynnego amerykańskiego konstruktora. Oficjalnie przyjęto go na uzbrojenie armii USA w 1917 roku; polska wersja, stanowiąca ulepszoną kopię oryginału, produkowana była od 1930 roku w Państwowej Fabryce Karabinów w Warszawie. Karabin wybrano w wyniku konkursu rozpisanego przez polskie władze wojskowe w 1928 roku – pokonał wtedy wszystkich konkurentów. Ponieważ w Polsce broń nie została zastrzeżona prawami patentowymi, jej produkcję rozpoczęto bez zakupienia licencji.
Polscy konstruktorzy sami sporządzili dokumentację techniczną na podstawie dwóch oryginalnych egzemplarzy. Broń działała na zasadzie krótkiego odrzutu lufy przy zamku zaryglowanym, chłodzona była wodą (pojemność chłodnicy wynosiła 4 l). Wz. 30 dostosowano do amunicji mauserowskiej 7,92, wydłużono lufę, zmieniono nieco układ celowniczy, uchwyt i spust,
zatrzask lufy, dodano także kolbę do strzelania przeciwlotniczego. W toku eksploatacji wprowadzono kolejne ulepszenia, które polegały na zwiększeniu wytrzymałości niektórych elementów oraz przekonstruowaniu trzonu zamkowego, suwadła, urządzenia spustowego i tylców. Stosowano trzy wzory trójnożnych podstaw. Szczególnie nowatorska była podstawa kawaleryjska wz. 36 zaopatrzona w element sprężynujący, który amortyzował odrzut i wpływał jednocześnie na lepszą celność.
Broń odznaczała się dużą niezawodnością i odpornością na zanieczyszczenia, co było wynikiem przyjęcia znacznych granic tolerancji wymiarów poszczególnych części. Zaletami były mała liczba elementów oraz łatwość składania i rozkładania. Zasilanie odbywało się z parcianej taśmy mieszczącej 330 nabojów. Masa karabinu z podstawą piechotną wynosiła 47 kg, szybkostrzelność teoretyczna 600 strz./min. (faktyczna 400 – 450), zasięg teoretyczny 4,5 km (celownik do 2000 m). Poza jednostkami piechoty i kawalerii trzydziestki trafiły na uzbrojenie czołgów (Vickersy i 7TP), znalazły także zastosowanie w schronach bojowych. W fortyfikacjach stałych montowano je na metalowej szynowej podstawie, natomiast w obiektach polowych na drewnianych stołach wbetonowanych w podłogę.