Sosnkowski liczący wówczas 23 lata, student architektury na Politechnice Lwowskiej, miał już za sobą kierowanie warszawską, radomską i zagłębiowską organizacją bojową PPS.
W 1910 r. był współzałożycielem Związku Strzeleckiego, zastępcą Piłsudskiego jako komendanta głównego Związków Strzeleckich i szefem sztabu tej organizacji. Funkcję szefa sztabu pełnił także przy Piłsudskim jako dowódcy 1. Brygady Legionów i wraz z nim był więziony przez Niemców w Magdeburgu. W 1920 roku był dowódcą armii rezerwowej.
W latach 1919 – 1924 wiceminister, a następnie minister spraw wojskowych w kilku gabinetach. W maju 1926 roku, pełniąc funkcję dowódcy okręgu korpusu w Poznaniu, rozdarty między obowiązkiem dotrzymania wierności władzom Rzeczypospolitej a przyjaźnią i lojalnością wobec Piłsudskiego, usiłował popełnić samobójstwo, strzelając do siebie. Po wyleczeniu wrócił do służby wojskowej, ale jego stosunki z Piłsudskim nie były już tak bliskie jak dawniej.
Po jego śmierci próbował odegrać rolę polityczną, m.in. proponując siebie na stanowisko premiera. We wrześniu 1939 r. mianowany dowódcą grupy armii, dobrze wypełnił żołnierski obowiązek. Na emigracji pierwszy komendant główny Związku Walki Zbrojnej i przewodniczący komitetu politycznego Rady Ministrów. Na znak protestu przeciw układowi Sikorski-Majski, w którym nie zagwarantowano nienaruszalności polskiej granicy wschodniej, ustąpił z rządu.
Po śmierci Sikorskiego został naczelnym wodzem. Na jego odwołanie nalegał w rozmowach z Anglikami Stalin. Stracił stanowisko na skutek nacisku Anglików po wydaniu w sierpniu 1944 rozkazu, w którym zarzucał aliantom zachodnim nieudzielenie pomocy Polakom we wrześniu 1939 i trwającemu właśnie powstaniu warszawskiemu. Prezydent Raczkiewicz, dymisjonując Sosnkowskiego, powiedział: „Wiem, że popełniam czyn niegodny”.
