Wydarzenia

Publikacja: 29.05.2009 17:10

Włoscy pancerniacy przy czołgu M13-40

Foto: bundesarchiv, ARCHIWUM „MÓWIĄ WIEKI”

[srodtytul]Świat[/srodtytul]

Na przełomie lipca i sierpnia 1940 roku Włosi rozpoczęli ofensywę na Afrykę Wschodnią. Ich celem były Sudan,

Kenia i Somali Brytyjskie, które zajęli do końca sierpnia. 13 września 10. Armia gen. Rodolfa Grazianiego zaatakowała Egipt, ale w grudniu poniosła klęskę w starciu z siłami brytyjskimi. Kolejnym celem Mussoliniego była Grecja, na którą uderzył pod koniec października 1940 roku. Tutaj Włosi również ponosili porażki: Grecy wspomagani przez Brytyjczyków wyparli wroga z kraju i wkroczyli do południowej Albanii. Sytuacja zmieniła się dopiero po inwazji Trzeciej Rzeszy na Jugosławię i Grecję w kwietniu 1941 roku.

[srodtytul]Europa[/srodtytul]

27 września 1940 roku Trzecia Rzesza, Włochy i Japonia zawarły w Berlinie tzw. pakt trzech, który był rozszerzeniem układów niemiecko-włoskich z 1936 i 1939 roku oraz paktu antykominternowskiego. Porozumienie, które miało obowiązywać przez dziesięć lat, dotyczyło współpracy wojskowej, zobowiązań sojuszniczych, koordynacji polityki i podziału stref wpływów (Europa miała być domeną Niemiec i Włoch, Azja – Japonii). Do kwietnia 1941 roku do paktu przystąpiły kraje satelickie Rzeszy: Węgry, Rumunia, Słowacja, Bułgaria, chwilowo Jugosławia i powstałe po jej podboju przez Wehrmacht Niezależne Państwo

Reklama

Chorwackie. Z oferty nie skorzystał natomiast ZSRR. Podczas wizyty w Berlinie w połowie listopada 1940 roku komisarz spraw zagranicznych Wiaczesław Mołotow zakomunikował, że Moskwa nie jest zainteresowana proponowaną przez Niemców ekspansją na Azję i Bliski Wschód, ale Europą Wschodnią i Bałkanami. Na to nie chciał się zgodzić Hitler, który zarządził przygotowania do agresji na imperium Stalina.

[srodtytul]Polska[/srodtytul]

Niemcy już od września 1939 roku rozpoczęli prześladowania ludności żydowskiej na okupowanych ziemiach polskich. Żydów mordowano, bito, poniżano, okradano. Deportowano ich do Generalnej Guberni z ziem wcielonych do Rzeszy, zakazano zmiany miejsca zamieszkania i poruszania się koleją w GG, zmuszano do pracy, nakazano noszenie białych opasek z gwiazdą Dawida. W 1940 roku władze okupacyjne podjęły akcję zamykania

Żydów w gettach. 2 października 1940 roku gubernator dystryktu warszawskiego Fischer wydał zarządzenie o utworzeniu getta w Warszawie. Do połowy listopada trwało przesiedlanie ludności z i na teren getta – 138 tys. Żydów i 113 tys. Polaków musiało zmienić miejsce zamieszkania. W marcu 1941 roku na oddzielonym od reszty miasta murem obszarze 307 ha Niemcy skupili ok. 460 tys. Żydów. Warunki życia w getcie były dramatyczne: głód, choroby i terror niemiecki powodowały bardzo wysoką śmiertelność. Do połowy 1942 roku zginęło 25 proc. jego mieszkańców.