[srodtytul]Świat[/srodtytul]
Po zaatakowaniu przez Niemców w ramach nieograniczonej wojny handlowej okrętów, na których byli obywatele amerykańscy, oraz po nieudanej próbie atlantyckiego rajdu pancernika „Bismarck” rząd USA nakazał zintensyfikowanie działań przeciwko okrętom niemieckim operującym w amerykańskiej strefie interesów i przejęcie od Brytyjczyków ciężaru eskortowania konwojów między Islandią a portami amerykańskimi. 11 września 1941 roku na północ od Islandii doszło do wymiany ognia między amerykańskim niszczycielem „Greer” a niemieckim okrętem podwodnym „U-652”.
Po tym incydencie Ministerstwo Marynarki USA zdefiniowało akwen między wschodnim wybrzeżem Stanów Zjednoczonych a Islandią jako strefę, do której nie mają wstępu jednostki państw osi. Prezydent Franklin Delano Roosevelt ostrzegał: „Od tej pory okręty wojenne państw osi wpływać będą na amerykańskie wody obronne na własne ryzyko”. Hitler, wbrew naciskom dowództwa Kriegsmarine, zalecił swojej flocie wstrzemięźliwość i nakazał do połowy października, kiedy – jak sądził – dojdzie do rozstrzygnięcia w wojnie z ZSRR, unikanie incydentów ze statkami i okrętami amerykańskimi.
[srodtytul]Europa[/srodtytul]
24 września 1941 roku na konferencji w Londynie członkowie koalicji antyhitlerowskiej, m.in. ZSRR, Australia, Jugosławia oraz emigracyjne rządy Polski, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Grecji, Holandii i Norwegii, a także Indie Brytyjskie, Kanada i Związek Południowej Afryki, przyłączyły się do ośmiopunktowej deklaracji tzw. Karty Atlantyckiej, którą półtora miesiąca wcześniej na pokładzie pancernika „Prince of Wales” kotwiczącego u wybrzeży Nowej Funlandii na Oceanie Atlantyckim parafowali premier Wielkiej Brytanii Churchill i prezydent USA Roosevelt. Karta zawierała deklarację pokojowych zasad współżycia międzynarodowego po zakończeniu drugiej wojny światowej, m.in. wyrzeknięcie się ekspansji terytorialnej, przywrócenie granic państw okupowanych, niestosowanie przemocy i stworzenie systemu zbiorowego bezpieczeństwa.
