Nowa polska szabla, przeznaczona dla wszystkich rodzajów wojsk, zatwierdzona została rozkazem z kwietnia 1921 roku. Jej opracowanie podyktowane było chęcią wprowadzenia rodzimego wzoru, który zastąpiłby dotychczasową mozaikę i spełnił wszelkie wymagania, opierając się na nowo zdobytych doświadczeniach (wymagań owych nie spełniała „siedemnastka”, czyli szabla wz. 1917).
Precyzyjny opis nowej szabli stanowił: „Głownia lekka, długości 80 cm, szerokości u nasady (przy jelcu) 3,4 cm, z lekka stopniowo zwęża się do 2,5 cm, w odległości 5 cm do zaostrzonego końca, cokolwiek krzywa, o największym odchyleniu grzbietu od linii pionowej 3,1 cm, z obu stron głowni, bliżej ku grzbietowi w jednej bruździe szerokości 1,2 cm i długości 50 cm, poczynającej się w odległości 3,5 cm od nasady.
Grubość grzbietu przy nasadzie 0,5 cm, ostrze przy końcu zachodzi na grzbiet pióra na 20 cm. Głownia nie powinna być niklowana. Rękojeść krzyżowo-kabłąkowa z kabłąkiem gładkim, cokolwiek rozszerzanym ku górze i łukowato zgiętym przy połączeniu z kapturkiem, tworzą natomiast kąt prosty z jelcem. Kapturek okrywa szczyt rękojeści i z przodu dochodzi do jelca. Oprawa rękojeści drewniana, w płytkie i drobne karbiki poprzecznie wyrobione.
Uwaga: wysokość rękojeści wewnątrz szabli oficerskiej – 11 cm, szabli szeregowych – 12 cm. Jelec, kabłąk i kapturek w szablach oficerskich mosiężne, w szablach szeregowych – stalowe, oksydowane. Pochwa blaszana, przy oficerskich niklowana, przy szablach szeregowych polerowana z jednym pierścieniem i ogniwkiem. Dolny koniec pochwy opatrzony występującą piętką”.
Ciężar szabli wraz pochwą wynosił około 1,5 kg. Kilka miesięcy później dokonano korekty dotyczącej wersji dla oficerów, w efekcie czego powstały w zasadzie dwa wzory – żołnierski (wz. 1921) i oficerski (wz. 1921/22). Ten drugi różnił się od pierwowzoru m.in. trzonem rękojeści, który w szablach szeregowych i podoficerów pozostał drewniany, natomiast tutaj obciągano go dodatkowo czarną cielęcą skórą.
