Rynsztunek przeciwników

[srodtytul] Australijczyk w kapeluszu i z owenem[/srodtytul]

Znakiem firmowym australijskich żołnierzy był slouch-hat, czyli kapelusz z zagiętą jedną połową ronda. Pojawił się w drugiej połowie XIX wieku w formacjach lokalnych milicji i z chwilą powstania w 1903 roku armii australijskiej (reorganizacja systemu wojskowego imperium brytyjskiego) stał się jej regulaminowym nakryciem głowy.

Należy zaznaczyć, iż podobne kapelusze miały długą tradycję i używano ich także w innych armiach, którym przyszło działać w gorącym klimacie. Wysoki kapelusz z wąskim rondem miał charakterystyczny otok z muślinu w kolorze khaki, który stanowił izolację przed słońcem (materiał ten stosowali m.in. Brytyjczycy w Indiach – nakładali go na hełmy korkowe).

Początkowo zaginano do góry prawą część ronda, jednak szybko ustalił się i utrzymał zwyczaj zaginania lewej strony, przytrzymywanej metalowym zapięciem. Z prawej strony umieszczano emblematy jednostek, z lewej, na zagiętym rondzie, godło australijskiej armii – tzw. wschodzące słońce.

Oprócz kapelusza był jeszcze jeden charakterystyczny element wyróżniający część australijskich żołnierzy – pistolety maszynowe Owen. Broń zaprojektowana została przez porucznika Evelyna Owena i w 1941 roku poddano ją intensywnym testom w zakładach Lysaghts Newcastle Works w Nowej Południowej Walii. Zdecydowano się wówczas na dostosowanie peemu do naboju 9 mm Parabellum i taką broń poddano próbom porównawczym z pistoletami maszynowymi Thompson i Sten. Owen wypadł znakomicie, co skutkowało uruchomieniem produkcji seryjnej. Armia zaczęła otrzymywać nową broń od 1942 roku.

[wyimek]Tropikalna wersja umundurowania pojawiła się stosunkowo późno[/wyimek]

Owen działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, jednak zastosowano w nim kilka oryginalnych rozwiązań. Zapewniono możliwość szybkiego demontażu lufy (nie w celu wymiany, ale dla zabiegów konserwacyjnych), rzecz bardzo rzadko spotykaną w peemach; w jej tylnej, pogrubionej części usytuowano przedni chwyt. Sam kształt owena też był niezwykły, bowiem obsadę magazynka umieszczono na górze komory zamkowej, wobec czego przyrządy celownicze trzeba było umieścić z boku, z prawej strony; wyrzutnik łusek znajdował się naprzeciwko obsady, u dołu. W konstrukcji zamka zastosowano specjalną przegrodę zabezpieczającą przed dostawaniem się zanieczyszczeń. Pudełkowy magazynek zawierał 33 naboje, celownik wyskalowano na 100 jardów (91 m), a zasięg skuteczny określano na ok. 100 m. Peem posiadał przełącznik rodzaju ognia. Oweny używane w dżungli pokrywano kamuflażem.

Wyprodukowano łącznie około 45 tys. egzemplarzy tej broni. Wytwarzano ją w kilku wersjach, m.in. z kolbą prętową, potem z drewnianą (1943 rok), z czasem uproszczono też konstrukcję, stosując m.in. lekką komorę spustową wykonaną z płaskowników. Broń była dobrze oceniana przede wszystkim za niezawodność i wygodę użytkowania, i to pomimo sporej masy (ponad 4 kg z pełnym magazynkiem) i wymiarów (długość całkowita 813 mm). Poza owenem Australijczycy produkowali jeszcze jeden pistolet maszynowy – Austina – była to hybryda stena i MP 40.

[srodtytul]Japoński oficer znów z mieczem[/srodtytul]

Koniec izolacjonizmu i początek budowy nowoczesnej japońskiej armii oznaczał jej gruntowną europeizację.

Jednym z widocznych elementów była adaptacja klasycznej szabli w miejsce tradycyjnego samurajskiego miecza, którego zresztą od 1877 roku nie wolno było stosować w cywilu (edykt cesarski). Istniało kilka wzorów japońskich szabel, oficerskie i podoficerskie piechotne, kawaleryjskie. Cechą charakterystyczną była forma oprawy rękojeści. Otóż kabłąk jelca był nieznacznie tylko wydęty.