Rynsztunek przeciwników

[srodtytul]Japoński marynarz z vickersem[/srodtytul]

Marynarka japońska nie wyróżniała się barwą umundurowania spośród innych flot, dominowały granat i biel. Podobny także był regulamin, jeśli chodzi o zasady stosowania danych typów ubiorów – białe, bawełniane sorty przewidywano w ciepłych strefach klimatycznych, granatowe, sukienne w chłodniejszych. Białe ubrania stanowiły ponadto strój roboczy marynarzy. W czasie wojny rozpowszechniły się też ubiory w rozmaitych odcieniach khaki i zieleni, m.in. komplety z szortami, a także miękkie czapki z daszkiem według wzoru używanego również w wojskach lądowych. Używano ich znacznie częściej aniżeli klasycznych okrągłych czapek z otokiem.

W odniesieniu do Floty Wojennej ważnym dla Japonii kontrahentem pozostawała od lat angielska firma Vickers-Armstrong, która dostarczała część sprzętu artyleryjskiego dla cesarskich okrętów. Jednym z jej najważniejszych produktów eksportowych w dwudziestoleciu międzywojennym były 40-mm automatyczne przeciwlotnicze armaty, zwane popularnie pom-pom. Zasada działania broni oparta na odrzucie lufy była identyczna, jak w karabinach maszynowych Maxima. Waga karabinu wraz z wodą w chłodnicy wynosiła prawie 300 kg. Pom-pomy montowano w dwóch konfiguracjach, pojedynczo i sprzężone podwójnie – wymagało to oczywiście dwóch rodzajów lawet. Zasilanie odbywało się z 50-nabojowej taśmy umieszczonej w dołączanym pojemniku.

Amunicję stanowiły pociski przeciwpancerne i odłamkowe, szybkostrzelność sięgała do 100 strzałów na minutę, a maksymalna donośność przeciwko celom powietrznym wynosiła 7000 m. Na pokładach okrętów armatę obsługiwało pięciu lub ośmiu ludzi (wersja dwulufowa).W okresie bitwy pod Midway pom-pomów nie instalowano już na nowoczesnych okrętach wojennych, które od drugiej połowy lat 30. uzbrajano w o wiele bardziej efektywny oręż przeciwlotniczy – armaty typu 96 kal. 25 mm.

Vickersy natomiast wykorzystywano w niektórych jednostkach pomocniczych, m.in. transportowcach przejętych z Marynarki Handlowej. Większość posiadanych armat rozmieszczono jednak jako artylerię nadbrzeżną i to nie tyle nawet w charakterze obrony przeciwlotniczej, ale przeciwdesantowej. W tej drugiej roli Vickersy okazały się orężem nadspodziewanie skutecznym i śmiercionośnym, rażąc zarówno siłę żywą przeciwnika, jak też sprzęt desantowy, o czym amerykańscy marines przekonali się na niejednej wyspie Pacyfiku.

[srodtytul]Amerykański lotnik z „czterdziestką piątką”[/srodtytul]

W początkowym okresie wojny najbardziej rozpowszechnionym amerykańskim letnim kombinezonem lotniczym był jednoczęściowy A-4. Wykonywano go z oliwkowo-szarej gabardyny, z zapięciem na zamek błyskawiczny z przodu. Posiadał integralny pas, a na prawej piersi naszytą niesymetrycznie kieszeń. Otwarta kieszeń znajdowała się ponadto niekiedy na prawej nogawce, u dołu. Na głowę zakładano lotniczy hełm A-9, wykonany z jasnobrązowej gabardyny, ze skórzanymi osłonami odbiorników. Znakiem firmowym pilotów była jednak skórzana kurtka A-2, zaadaptowana w 1931 roku. Zrobiona była z brązowej skóry, miała wykładany kołnierz bez klap i dwie dolne kieszenie; zapinano ją na zamek błyskawiczny.

Nieodłącznym towarzyszem amerykańskich pilotów była broń krótka – przede wszystkim pistolety Colt 1911A1. Broń rozpoczęła swoją imponująco długą historię w 1911 roku, z chwilą przyjęcia do uzbrojenia armii USA. Oznaczona jako Colt 1911 Government Model, wyznaczyła standard w konstrukcji wojskowej broni krótkiej. Punktem wyjścia był pistolet Colt M1900, skonstruowany przez genialnego

Johna Browninga, strzelający nabojem 0.38 cala (9 mm). Zanim dzieło rusznikarzy z fabryki Colta w Hartford przyjęto decyzją sekretarza wojny na wyposażenie, dokonano kilku modyfikacji.

Najważniejszą była bez wątpienia zmiana kalibru.

Zdaniem wojskowych analityków nabój 0.38 cala był zbyt słaby, aby skutecznie obezwładnić szarżującego wroga i dlatego też zastąpiono go nabojem 0.45 cala (11,43 mm). Właśnie od kalibru wzięła się popularna nazwa broni – „czterdziestka piątka”.