Rynsztunek przeciwników

[srodtytul]Niemiec z MG 42[/srodtytul]

Niemieccy żołnierze w Afryce otrzymali sorty specjalnie zaprojektowane do warunków tropikalnych. Elementy umundurowania, szczególnie w początkowym okresie, produkowano w rozmaitych odcieniach – od oliwkowozielonego przez ciemny beż do piaskowego. Kurtka mundurowa miała otwarty wykładany kołnierz i cztery kieszenie zamykane klapami; zapinana była na pięć guzików.

Noszono kilka wzorów spodni, m.in. bryczesy do długich sznurowanych butów oraz szorty. Buty wykonywano ze skóry i płótna, stosowano zarówno wysokie, sięgające kolan, jak i krótkie trzewiki do kostki. Najpopularniejszym nakryciem głowy żołnierzy Afrika Korps była polowa czapka z daszkiem wzorowana na czapkach strzelców górskich, jednakże w przeciwieństwie do niej zaopatrzona jedynie w imitację bocznych klap. Oporządzenie było parciane.

Żołnierz na rysunku obsługuje karabin maszynowy MG 42, który debiutował właśnie w Afryce. Broń była owocem doświadczeń kilku niemieckich biur konstrukcyjnych. Prototyp opracowano w firmie Metall und Lackierwarenfabrik Johannes Grossfuss AG w 1939 roku. MG 42 stanowił następcę uniwersalnego MG 34. Uwzględniono zalety poprzednika, ale kilka innowacji uczyniło zeń jeszcze lepszy kaem. MG 42 wykorzystywał zasadę krótkiego odrzutu lufy oraz ciśnienie gazów prochowych ze wspomagacza wylotowego. W odróżnieniu jednak od MG 34 zastosowano nowy sposób ryglowania – rozchylanie symetrycznie rozmieszczonych rygli; rolki umieszczone w tłoku zaporowym rozsuwane były podczas ryglowania skosami klina, a podczas odryglowania zsuwały się dzięki skosom komory zamkowej. Zapewniało to niezawodne działanie, niewielką podatność na zanieczyszczenia i wysoką szybkostrzelność.

Ponadto użyto bardzo efektywnego mechanizmu podawania amunicji umieszczonego w pokrywie komory zamkowej. MG 42 zasilany był z metalowej 50-nabojowej taśmy łączonej najczęściej w większe odcinki, umieszczanej z lewej strony. Można ją było schować w bębnowym pojemniku, zwiększającym mobilność; stosowano go rzadko, gdyż strzelając serią, owych 50 nabojów zużywano w... dwie sekundy! Charakterystyczny dźwięk szybkostrzelnego MG 42 powodował, że alianccy żołnierze nazywali go Hitler’s Zipper („zamek błyskawiczny Hitlera”). Strzelano tylko ogniem ciągłym. Broń wyposażona była w dwójnóg, ale montowano ją także na uniwersalnym trójnogu (jak w MG 34).Karabinu używany do końca wojny; wyprodukowano około 400 tys. sztuk. Funkcjonalność, niezawodność, prosta technologia produkcji (matrycowanie części) uczyniły z MG 42 najlepszy karabin maszynowy drugiej wojny światowej. Masa broni wynosiła 12 kg (z trójnogiem 19 kg), szybkostrzelność sięgała 1200 strz./min.

[srodtytul]Jankes z bazooką[/srodtytul]

Gdy Ameryka zaangażowała się w drugą wojnę światową, zwiększyła się potrzeba wyposażenia żołnierzy piechoty w skuteczną, lekką i prostą broń przeciwpancerną. Dotychczas bowiem jedynym dostępnym sprzętem ppanc były armaty 37 mm, znajdujące się jednakże na szczeblu batalionu.

Prace nad nową bronią były o tyle ułatwione, że jakiś czas wcześniej Amerykanie zaadaptowali granaty kumulacyjne konstrukcji Szwajcara Henri Mohaupta, które dostosowano m.in. do wystrzeliwania z karabinów.

Dwaj żołnierze, a jednocześnie domorośli konstruktorzy, kapitan Skinder i porucznik Uhl z owego granatu kumulacyjnego zbudowali pocisk rakietowy, do którego wystrzeliwania skonstruowali prostą rurową wyrzutnię. Wyrzutnia miała długość 1,37 m, zaopatrzona była w dwa uchwyty (przed tylnym znajdował się język spustowy) oraz drewnianą kolbę. Odpalenie pocisku następowało elektrycznie – za pomocą baterii umieszczonej u wlotu rury; granat wkładano do wyrzutni od tyłu, broń wyposażono w proste przyrządy celownicze. Wyrzutnia zaprezentowana została w maju 1942 roku i zrobiła tak dobre wrażenie dzięki swej niezwykłej skuteczności, że od razu zdecydowano się na masową produkcję.

Prostota konstrukcji sprawiła, że w bardzo krótkim czasie nowa broń znalazła się na wyposażeniu plutonów piechoty jako wyrzutnia rakietowa M1, chociaż jej popularna nazwa brzmiała bazooka i nawiązywała do instrumentu dętego jednego ze znanych muzyków.

Kariera bazooki zaczęła się właśnie w Tunezji, jej pojawienie stanowiło niemałe zaskoczenie dla Niemców. Pocisk rakietowy z głowicą kumulacyjną kal. 60 mm zdolny był przebijać 120-mm pancerz, efektywny zasięg wynosił około 200 m. Bazooka posłużyła za wzorzec niemieckiego panzerschrecka. Obsługę wyrzutni tworzyło dwóch ludzi – celowniczy/strzelec i ładowniczy, niosący dodatkowo zapasową amunicję. Żołnierze uzbrojeni byli też w pistolety Colt 1911A1 noszone w skórzanych kaburach.