Strategia i taktyka: bitwa pancerna

Pod Kurskiem mieli ułatwione zadanie. STAWKA wiedziała, gdzie i kiedy uderzy przeciwnik. Dało to czas Armii Czerwonej na niezbędne przygotowania do bitwy. Na niemieckie dywizje czekały głębokie na 20 – 30 km, doskonale zorganizowane pozycje obron- ne. Sowieckie ugrupowanie osiągnęło niespotykaną do tej pory gęstość i siłę ognia. Na 1 km frontu przypadał batalion piechoty, 30 – 50 dział ognia pośredniego, 16 – 20 dział ognia bezpośredniego i dwa – cztery czołgi.

Każda dywizja piechoty stworzyła dwa lub trzy pasy obrony. Pułk piechoty zakładał kilka wspierających się ogniem sektorów umoc- nionych. Każdy punkt oporu okalały gęste pola minowe, często osło- nięte zasiekami. Osłonę przed pojazdami pancernymi dawały rowy przeciwczołgowe. Stanowiska piechoty i artylerii mieściły się w głębokich na 1,5 m, wzmocnionych drewnianymi belkami transzejach. Przedpole każdego sektora było pokryte ogniem karabinów maszynowych i moździerzy. Obronę przeciwpancerną sektora stanowiło od czterech do ośmiu dział ppanc. kal. 45 mm oraz 9 – 12 rusznic ppanc. kal. 14,5 mm. Działa najczęściej ustawiano w głębi sektora z zadaniem ochrony flanek, przez które najczęściej próbowały się przedzierać czołgi i transportery wroga.