Salonik na piętrze Pałacyku Michla na Woli, w którego oknie urządzono stanowisko miotacza płomieni, zapełnia się wieczorem żołnierzami „Parasola”. Oprócz ludzi podchorążego „Gryfa”, broniących powstańczej placówki ulokowanej w tej rezydencji bogatej rodziny warszawskich młynarzy i piekarzy, Michlerów, do pałacyku ściągają harcerze i harcerki z innych plutonów i kompanii. Po czterech dniach walk, 4 sierpnia, bataliony Kedywu wciąż opierają się nacierającym na Wolę Niemcom, a straty „Parasola”, licząc z rannymi, nie przekraczają jeszcze 10 proc. Nastroje są dobre i poprawiają się jeszcze, gdy gospodarze stawiają na stół kilka znalezionych w piwnicy butelek wina. Duszą towarzystwa jest roześmiany, niepozorny blondyn o nieregularnych rysach. To kapral podchorąży „Ziutek”, Józef Andrzej Szczepański, batalionowy poeta, znany z fantazji i humoru, oraz – famę tę sam konsekwentnie podtrzymuje – pożeracz serc niewieścich. Tego wieczoru wszyscy czekają na jego pierwszy powstańczy wiersz.
„Ziutek” recytuje: „Pałacyk Michla, Żytnia, Wola/ Bronią się chłopcy od „Parasola” / Choć na „tygrysy” mają visy/To warszawiaki, fajne chłopaki są”. Po chwili pod wiersz podkłada melodię na motywach znanej przedwojennej pieśni „Nie damy Popradowej fali”. Sala podchwytuje refren: „Czuwaj wiaro i wytężaj słuch/ Pręż swój młody duch/Pracując za dwóch! /Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, / Pręż swój młody duch/ jak stal”. Piosenka towarzyszy batalionowi jako nieoficjalny hymn do końca powstania. Wkrótce zna ją cała Warszawa. Najpopularniejszą pieśń walczącej stolicy śpiewa m.in. Mieczysław Fogg podczas występów dla żołnierzy i chroniących się w piwnicach cywilów.
Syn austriackiego zawodowego oficera i legionisty, a potem prawnika w PKP, urodzony w 1922 r. Józef Szczepański laury poetyckie zdobywał od czasów szkolnych. Jako uczeń gimnazjum Władysława IV w Warszawie zapełniał mową wiązaną całe bruliony. Jego wiersze, odnoszące się zwykle do realiów życia, z satyrycznym zacięciem odzwierciedlały pogodę ducha ich autora. I nawet wojna tego nie zmieniła. Po ewakuacji z Warszawy w 1939 r., Szczepański, jedynak – jego młodszy brat urodził się dopiero w czasie wojny, mieszkał z rodzicami w Krakowie i Rzeszowie. Dopiero gdy późną jesienią 1943 r. odwiedził go dawny kolega szkolny, postanowił wrócić do stolicy, by uczyć się na tajnych kompletach, a przede wszystkim włączyć się do konspiracji.
Wkrótce trafił do plutonu Bronisława Pietraszewicza „Lota” w kompanii „Agat”, późniejszym „Parasolu”. Wiosną 1944 r. ukończył podchorążówkę Agricola. Brał udział w ratowaniu rannych uczestników zamachu na Kutscherę i w wielu akcjach bojowych, m.in. w nieudanym zamachu w Krakowie na Wilhelma Koppe, najwyższego funkcjonariusza hitlerowskich władz bezpieczeństwa w GG. I wciąż zapełniał wierszami nowe zeszyty. Pisał o kolegach z podchorążówki, codziennym życiu żołnierzy podziemia, akcjach bojowych i przygodach: „Oj nie ma, nie ma/jak z peema/ jak z peema/rżnąć”. Rzadko uderzał w bardziej podniosłe struny. Tym mocnej brzmią np. słowa jego wiersza „Do Matki”: „Dziś idę walczyć Mamo/ Może nie wrócę więcej/ Może mi przyjdzie polec tak samo/ jak tyle, tyle tysięcy”.
Wieczór 4 sierpnia to na Woli ostatnie chwile względnego spokoju. Następnego dnia esesmani gen. Reinefartha i kryminaliści obersta Dirlewangera – zgodnie z planem von dem Bacha-Zelewskiego przewidującym izolowanie kolejnych dzielnic miasta – zaczynają, wzmocnieni czołgami, natarcie Wolską i Górczewską w stronę Śródmieścia. Załoga Pałacyku Michla odpiera granatami i ogniem broni maszynowej trzy kolejne szturmy wdzierających się na jego parter Niemców. Podchorąży „Ziutek” ze swego karabinu odgryza się nieprzyjacielskim strzelcom wyborowym. Ale o trzeciej po południu pod ostrzałem „Panter” obrońcy muszą opuścić Pałacyk.
