Piłsudski

I podają im usta za podane futro.

A kiedy świt różowy przez żaluzje wnika,

Dla siebie, nie dla gości, gra jeszcze muzyka.

Menuetem się cichym wiolonczela żali,

I białe margrabiny przychodzą z oddali.

Na liliowych oparach spływają bez słowa,

I pannier rozłożyła markiza liliowa.

Kawaler podszedł blady. Pani tańczyć każe!

I tańczą hafty, sprzączki, koronki, pliumaże.

A w klarnet, flet i skrzypce, w ukłony

margrabin

Czerwoną, rozwichrzoną wpada nutką

Skriabin.

Drze ciszę dysonansem, wali w okiennicę,

Muzykę wyprowadza przed dom, na ulicę,

Na lace rozkrzyczane w potępieńcze ryki,

I rzuca w twarz akordom zgłodniałe okrzyki,

Na ziemię je obalił i kopie z rozpaczą:

Otworzyć wszystkie okna! Niech ludzie

zobaczą!

Wielkimi ulicami morze głów urasta,

I czujesz, że rozpękną ulice się miasta,

Że Bogu się jak groźba położą przed tronem

I krzykną wielką ciszą... lub głosów milionem,

A teraz tylko czasem kobieta zapłacze –

..........................................................................

Aż nagle na katedrze zagrali trębacze!

Mariackim zrazu cicho śpiewają kurantem,

A później bielą, później amarantem,

Później dzielą się bielą i krwią, i szaleństwem,

Wyrzucają z trąb radość i miłość z

przekleństwem,

I dławią się wzruszeniem i płakać nie mogą,

I nie chrypią, lecz sypią w tłum radosną

trwogą,

A ranek, mroźny ranek sypie w oczy świtem,

A konie? Konie walą o ziemię kopytem.

Konnica ma rabaty pełne galanterii.

Lansjery-bohatery! Czołem kawalerii!

Hej, kwiaty na armaty! Żołnierzom do dłoni!

Katedra oszalała! Ze wszystkich sił dzwoni.

Księża idą z katedry w czerwieni i złocie,

Białe kwiaty padają pod stopy piechocie,

Szeregi za szeregiem! Sztandary! Sztandary!

........................................................................

A on mówić nie może! Mundur na nim szary.[/i]

[b]Pannie Helenie Sulimie[/b]

Wiersz z tomu „Karmazynowy poemat” (1920)