Superpancerniki US Navy

Niecałe dwa tygodnie później w stoczni marynarki wojennej w Brooklynie (Nowy Jork) zjechał z pochylni siostrzany pancernik USS „North Carolina”. Jego wodowanie było opóźnione o blisko rok, bo sztabowcy jeszcze w ostatniej chwili zmieniali konstrukcję okrętu.

Przez dwie powojenne dekady waszyngtońska administracja oszczędzała na zbrojeniach. Po traktacie waszyngtońskim z 1922 roku ograniczającym zbrojenia na morzu Amerykanie złomowali 30 dużych, nowoczesnych okrętów wartych ok. 300 mln dol. W ciągu ośmiu lat (1922 – 1930) zbudowali 11 – głównie małych – jednostek, gdy pozostałe potęgi morskie 400. Dopiero w 1933 roku marynarka dostała większe pieniądze – prezydent Roosevelt z sum przeznaczonych na likwidację bezrobocia przyznał 238 mln dol. na 32 nowe okręty. Amerykańska marynarka nie mogła się zdecydować, czy nowe pancerniki mają być szybkie czy też silnie opancerzone. Dopiero po 50 projektach, w 1936 roku, sztabowcy podjęli decyzję i wybrali szybki (30 węzłów) okręt z armatami o kalibrze 360 mm. Po doniesieniach wywiadu, że Japończycy przygotowują ogromne pancerniki, Amerykanie w 1937 roku zwiększyli kaliber armat do 410 mm. Ostatecznie klasa „North Carolina” miała zgodnie z traktatowym limitem wyporność 35 tys. ton, ale szybkość spadła do 27 węzłów. Głównym atutem okrętu nie była szybkość ani gruby pancerz, lecz dalekosiężne działa. „North Carolina” i siostrzany „Washington” kosztowały po 70 mln dolarów. W 1938 roku Amerykanie porzucili ograniczenia wyporności i oficjalnie przystąpili do konstrukcji pancerników o wyporności 45 tys. ton.