Warszawiacy polubili wieczorny nastrój powstańczych uroczystości

Dzień głównych obchodów rocznicy Powstania zaczął się i skończył na Mokotowie.

Rano ul. Puławską przeszedł Marsz Mokotowa. Kilkaset osób – policjanci na koniach, strażnicy, harcerze, dzieci z biało-czerwonymi chorągiewkami w ręku, kombatanci, lokalni politycy.

Bukiecik za wolność

To spacer symboliczny. Łączy dwa istotne miejsca dla powstańczej historii dzielnicy – park Dreszera z pomnikiem Mokotów Walczący 1944 i park przy Dworkowej z pomnikiem ku czci 140 powstańców, którzy wyszli omyłkowo z kanałów w pobliżu niemieckiej kwatery i zostali rozstrzelani.

– Przychodzę tu co roku, bo ten marsz ma niepowtarzalny klimat – mówi nam Zofia Sakiewicz, mieszkanka Mokotowa. – Zawsze kładę bukieciki na obu pomnikach. To taki mój indywidualny wyraz szacunku dla tych, dzięki którym możemy dziś tu mieszkać i cieszyć się wolnością. I nigdzie więcej podczas obchodów już się nie ruszam, bo nie mam siły.

Za to sami kombatanci tego dnia mobilizują się szczególnie do swoistego „maratonu" po kolejnych miejscach pamięci o towarzyszach broni.

W dzień przy pomnikach Podziemnego Państwa Polskiego czy Grobie Nieznanego Żołnierza nie było jednak takich tłumów jak w poprzednich latach. Za to wieczorem warszawiacy naprawdę dopisali.

Nawet tych, którzy stronią od oficjalnych uroczystości na pl. Piłsudskiego, przyciągnął magnes wspólnego śpiewania „(Nie)zakazanych piosenek".

Magia śpiewania

Plac już o godz. 20.30 był pełen ludzi ze śpiewnikami w dłoniach. A na scenie chór.

– Ale z nimi się nie da śpiewać. Gdzie jest ten tekst? – grupka starszych pań narzekała i nerwowo przerzucała kartki.

– Spokojnie. Śpiewanie za pół godziny – uspokajali sąsiedzi.

I punktualnie o godz. 21 rzeczywiście cały plac huknął pełną piersią, aż echo poszło „Oto dziś dzień krwi i chwały!" z chórem Andrzeja Borzyma i zespołem Weroniki Grozdew. A potem już tradycyjnie powstańczy repertuar – „Sanitariuszka Małgorzatka", „Dorota", „O Barbaro" czy „Warszawskie dzieci".