Grover Cleveland: 22. i 24. prezydent USA

Pod koniec XIX wieku Ameryka zakończyła swoją wielką rewolucję o niepodległość i w szybkim tempie wkroczyła w epokę rewolucji przemysłowej. W ciągu 20 lat od wojny secesyjnej kraj doświadczył dwóch śmiertelnych zamachów na prezydentów (Abrahama Lincolna i Jamesa Abrama Garfielda) oraz czterech bardzo przeciętnych prezydentur: Andrew Johnsona, Ulyssesa Granta, Rutherforda Hayesa i Chestera Alana Arthura. Po epoce wielkich wizjonerów, którzy zasiadali w Białym Domu w pierwszej połowie XIX wieku, nadeszły czasy skorumpowanych i nieudolnych politykierów. Od impeachmentu Andrew Johnsona po bezbarwną prezydenturę Chestera Arthura wszystko waliło się w amerykańskiej polityce. Siła i prestiż najważniejszego urzędu w państwie systematycznie słabły. W latach 80. XIX wieku nikt już nie postrzegał urzędu prezydenta jako najpotężniejszego w kraju. Nadeszła epoka magnatów przemysłowych i finansowych, którzy nie musieli nawet lobbować na Kapitolu, aby urządzać świat według własnego upodobania. To establishment polityczny był ich petentem. O kandydaturze i wyborze kongresmenów czy senatorów coraz częściej decydowano w zacisznych gabinetach wielkich rezydencji Johna Rockefellera, Andrew Carnegiego czy Johna Pierponta Morgana. Kto zaś miał w swoim ręku banki i przemysł strategiczny, ten był faktycznym zarządcą państwa.